It’s time to decide. It’s always time to decide.
Will world order change if for a change we decide not to decide on anything at all?
And just keep the flow of life.
The accompaniment to a decision is to change course. To whatever degree it may be.
It is entirely acceptable that you are just doodling with life. But still you do it so relishing.
Then why take harsh decisions to alter it?
Is it the supposed attachment that guides us to decide and keep altering and be unsettled as ever?
So where does all these attachments lead to?
An autobiography of yours which for all reason you may never write?
Or is it to eschew the brickbats of a worthless world?
Or is it that desire to be in all?
Questions? Questions? Questions?
Care about answers eh.
And things get quirky complex when decisions are to be made for the betterment of everyone.
Because you assume you know what betterment for everyone is?
And it is as simple that the decisions you make does not change the course of others an iota is the best.
Deeds are always acknowledged and accounted. No doubt you ought to have about this.
Methods of acknowledgement and accounting need not be per se your interest.
Even worse you may not be even aware of the system of acknowledgement and accounting.
So comfortable to assume that deeds are dead ones once they are done.
Deed that are done and alternatively that are not done both are dead beyond a time.
They shall rise at different occasions only to vituperate you.
As to understand how the deeds done were no better off than that deed having been not done and the deed not to have been done were mistakes in life and how they are just another slip to glory had that deed been done .
But either done or not done, nothing can be undone.
And no one shall perish about that.
Wait life got more iffier if not tougher situations.
When you ought to be doing a deed you are indeed doing something else.
The deed you ought to do is partially decided by you though.
Nevertheless the large part of that compulsion is again the betterment of everyone.
This everyone and this betterment you are entirely not aware of.
But you can be held at responsibility for lack of such deed doings.
But the nemesis for any recalcitrant is himself.
You succumb to the recalcitrant. And that’s how you end up not doing the needed to be done deed.
And as ever it shall rise at appropriate future to haunt you.
The benefit of doubt of such situations shall be mercilessly decided to our favor
It is Hypocrisy, Convenience, Breaking the conventions. An entire foolish world shall interpret and attribute you the above as such things.
To gauntlet such a world a little bit and more of oneself is seemingly life.
Sari than poda. Life starts with such self appraisals.
Thursday, December 17, 2009
Friday, December 11, 2009
I love Vettaikaran
Watching a movie like Yogi, when life is already calling for full is a painful experience.
I want Entertainment.
Result. Come whatever I want to see vettaikaran first day .
I want Entertainment.
Result. Come whatever I want to see vettaikaran first day .
Thursday, December 3, 2009
தனி(த்)தல்
உன்னிதழோடு
என்னிதழ்
எண்ணி தழல்.
தனிமை தருணங்களில்
தவித்ததுண்டு காதலுக்காய்
காதல் தருணங்களில்
கருகினேன் தனிமையில்.
பெண் மயில் நீயே காரணம்
பேதை என் வாழ்வின் பூரணம்.
சின்னதாய் சிரிக்கும்
சின்ன பெண்
சிறிதாயினும் சிந்திப்பாளா?
சிரியன் நான் சிதறிபோவேன் .
சிந்தைக்கெட்டாது
சிந்தியது தேனா? பாலா ?
என்னிதழ்
எண்ணி தழல்.
தனிமை தருணங்களில்
தவித்ததுண்டு காதலுக்காய்
காதல் தருணங்களில்
கருகினேன் தனிமையில்.
பெண் மயில் நீயே காரணம்
பேதை என் வாழ்வின் பூரணம்.
சின்னதாய் சிரிக்கும்
சின்ன பெண்
சிறிதாயினும் சிந்திப்பாளா?
சிரியன் நான் சிதறிபோவேன் .
சிந்தைக்கெட்டாது
சிந்தியது தேனா? பாலா ?
Wednesday, December 2, 2009
Spirit- A Kick Story
Deducing life out of every day is a mission in life.
Some days are mission impossible.
Nevertheless spirit doesn’t die.
Yes as a last resort get the spirit and bring back all life.
Here I come.
Socializing with spirit is a humane boon.
We are such bane on humane that we don’t socialize with animals. Yes, everyone other than the gang is animals.
They lack spirit.
We bemoan such spiritless life.
But where’s the gang and where’s the spirit?
Why is it missing?
Is it a process of Evolution?
I want to be a paramecium only.
Or lack of occasion. Occasions are just excuses. And excuses are abundant.
It is Just that someone need to kindle the spirit.
Buying spirit is damn easy.
Bringing spirit is becoming difficult.
Time will definitely percolate the spirit along.
Time shall wait for none. Everyone shall not wait with Time.
Till then let’s hold and move on to the individual spirits.
Towards the Day again all spirits will burst, boom and boisterously beam the spirit of the gang.
PS1:
Spirit (Noun) 3 of various Available Meanings
: 1)an attitude or principle that inspires, animates, or pervades thought, feeling, or action
2)vigorous sense of membership in a group
3)Alcohol.
PS2: I leave it to the reader’s judgment to appropriate the usage of Spirit word.
Some days are mission impossible.
Nevertheless spirit doesn’t die.
Yes as a last resort get the spirit and bring back all life.
Here I come.
Socializing with spirit is a humane boon.
We are such bane on humane that we don’t socialize with animals. Yes, everyone other than the gang is animals.
They lack spirit.
We bemoan such spiritless life.
But where’s the gang and where’s the spirit?
Why is it missing?
Is it a process of Evolution?
I want to be a paramecium only.
Or lack of occasion. Occasions are just excuses. And excuses are abundant.
It is Just that someone need to kindle the spirit.
Buying spirit is damn easy.
Bringing spirit is becoming difficult.
Time will definitely percolate the spirit along.
Time shall wait for none. Everyone shall not wait with Time.
Till then let’s hold and move on to the individual spirits.
Towards the Day again all spirits will burst, boom and boisterously beam the spirit of the gang.
PS1:
Spirit (Noun) 3 of various Available Meanings
: 1)an attitude or principle that inspires, animates, or pervades thought, feeling, or action
2)vigorous sense of membership in a group
3)Alcohol.
PS2: I leave it to the reader’s judgment to appropriate the usage of Spirit word.
Tuesday, October 13, 2009
Written just to write something after a long time, no agenda....
The valiance to validate, intriguingly impartially insightfully, your own life is an ultimatum. Not easily achievable though. Social order places checkpoints in roads you travel to validate and verify that you are not actually lost. Damn are those who want to be lost. Incidentally when constantly proving thyself is a necessity rather than a need you need all those right check points at the right times. Side lanes at times present better options than ordered roads. But for a small time though after which you only stagnate and stink. Heralding the news of new order, messiahs if you are new roads will be created and named after you. When being oneself is of the least concern why bother about leaving names. Damn are those who want to be lost. To rampantly retaliate at the remorse that one beholds is no way a solution. Ravenously reinventing self will always work wonders. However it is a mighty task and requires lot of anger and attitude. The anger to question the existence and the attitude to stay afloat without even trying to find the answer to those angry questions. Or further to deny even the existence of such angry questions. All you get is a mark of the guy with the attitude. Good for some, bad for most. Worst for one’s own self. Anger should persist and thwart attitude’s overt display. Life does provide ample reminders towards that. Check points you see. Life, like one’s nakedness, can’t be bared to everyone. Need to dress up for people and occasions. If at all you want be all bare and naked, runaway to the place you are not unacceptable. Get Lost. Damn are those who want to be lost.
Wednesday, August 26, 2009
NOW THAT
Now that we are still resisting from seeing kandasamy tells us maturing in terms of movie watching.
This one really got mixed reviews and maybe we will view leisurely.
But the problem with this and erstwhile Dasavatharam kind of Mega budget movies is, what is the point of all the hype about it when you critically miss one or more aspects entirely unattended? Music, if not grandeur, at least not even a decent one is a real sore thing in these movies. And some more woes (vikram singing almost all songs is a case) and what we get is a sloppy final product.
Watched kaminey. A good watch it was.
But definitely it is not as great as all the great reviewers glorify. You have seen these characters, style, loads of time in loads of foreign movies. I don’t know whoever will not be interested in hearing a Heavy Guitar riff to settle before some heavy actions starts. And here Vishal does so many such clever moves. And that’s it and doesn’t stand anything else to be a cult or a redefinition of movie making.
Harris Jeyaraj has this uncanny knack of recycling his stock tunes with loads of international music strewn in. But something about keeping it all mellow with right choice of instruments make a song or two of his interesting. The latest hasilie fisilie from aadhavan is one such. You get to listen some strands of kadhal desam in the interludes, plus some inspired humming from rise up towards the end. But heck it is addictive and is on loop. And yea it doesn’t interfere with your concentration on work. That is good.
There are incidents which happen in life, such trivial for the moment, yet speak loads about the path we are treading. It sometime is like unbecoming of all what you think are. Chances to learn are there though.
This one really got mixed reviews and maybe we will view leisurely.
But the problem with this and erstwhile Dasavatharam kind of Mega budget movies is, what is the point of all the hype about it when you critically miss one or more aspects entirely unattended? Music, if not grandeur, at least not even a decent one is a real sore thing in these movies. And some more woes (vikram singing almost all songs is a case) and what we get is a sloppy final product.
Watched kaminey. A good watch it was.
But definitely it is not as great as all the great reviewers glorify. You have seen these characters, style, loads of time in loads of foreign movies. I don’t know whoever will not be interested in hearing a Heavy Guitar riff to settle before some heavy actions starts. And here Vishal does so many such clever moves. And that’s it and doesn’t stand anything else to be a cult or a redefinition of movie making.
Harris Jeyaraj has this uncanny knack of recycling his stock tunes with loads of international music strewn in. But something about keeping it all mellow with right choice of instruments make a song or two of his interesting. The latest hasilie fisilie from aadhavan is one such. You get to listen some strands of kadhal desam in the interludes, plus some inspired humming from rise up towards the end. But heck it is addictive and is on loop. And yea it doesn’t interfere with your concentration on work. That is good.
There are incidents which happen in life, such trivial for the moment, yet speak loads about the path we are treading. It sometime is like unbecoming of all what you think are. Chances to learn are there though.
Thursday, July 9, 2009
nothing is Sacred
The best part of my whatsoever life so far, was when I used to live as nothing is Sacred. The Mayirae poachu life. Need to get back the grove.
Tuesday, June 30, 2009
writing
writing is not my profession. so Writers block doesnt' apply to me. But still updating this blog was a struggle for the last month. Couldn't type a word or so. My Blogging frequency isn't that great. The real reason for cribbing is that there is so much you want to write. And simply you couldn't do that. MJs death. That was real shocking. Didn't know why was i kinda depressed on seeing that news. Because he was the sole reason why I looked beyond tamil film music. He more than entertained us.
Saw nadodigal. Blame it on the lack of release offlate or the duds that have been released so far the movie was highly watchable. And it was after a long time i could see some long continuous audience applause being part of the movie watching. especialy the sequence where a betrayer girl is being beaten the applause skyrocketed. Pala paer pala bulb hal vaangi irupaanga pola.
Markets are deadly volatile. And it takes my profession to attribute all glitzy reasons to all these sans human irrationality.
friends yet another time are calling for a vacation in a foreign land. something i feel peccadillo about this stops me from consenting every time. This time too.
And wedding bells for real friends. Very Happy and awaiting mine.
Saw nadodigal. Blame it on the lack of release offlate or the duds that have been released so far the movie was highly watchable. And it was after a long time i could see some long continuous audience applause being part of the movie watching. especialy the sequence where a betrayer girl is being beaten the applause skyrocketed. Pala paer pala bulb hal vaangi irupaanga pola.
Markets are deadly volatile. And it takes my profession to attribute all glitzy reasons to all these sans human irrationality.
friends yet another time are calling for a vacation in a foreign land. something i feel peccadillo about this stops me from consenting every time. This time too.
And wedding bells for real friends. Very Happy and awaiting mine.
ஆட்டோகிராப் ii
வீடு வந்து பல் மட்டும் துலக்கி விட்டு எட்டு இட்லி யும் மூன்று தோசைகளையும் சாப்பிட்டு டி யும் குடித்து விட்டு ஸ்டார் மூவிஸ் இல் ஒரு அட்டுப் படம் பார்த்துக்கொண்டிருக்க்ம்போதே எப்பொழது தூங்கினேன் என்று தெரியவில்லை.
விவேகாவின் சத்தத்திற்கு தான் சற்றே கண்கள் சிமின்டின.
பிரபாவுக்கு தெரியுமா ஆன்டி செய்திஎன்றாள்.
எனக்கே இப்ப தான் நீ சொல்றே, அப்பறோம் எப்படிமா அவனுக்கு தெரியும்.
"சாப்பாட்டுக்கு கூட எந்திரிக்க வேண்டாமா.மணி 3 ஆகுது".
"விடும்மா ஹாஸ்டல் ல என்னத்த தூங்கி இருக்க போறான் .தூங்கட்டும்".
ஹாஸ்டல் களிலும் இது போலவே கண்கள் திறக்க மறுக்கும் பொழுதுகளில் கண்களை ஏமாற்றாமல் தூங்கி கொண்டே இருந்த தருணங்கள் எராலம். இங்கே திறக்க மறுத்த கண்களை திறந்த சிறகதித்துக்கொண்டிருந்த மனது வென்று திறக்க வைத்து. உடனே எழுந்து போனால் அசிங்கமா இருக்கும். கொஞ்சம் நேரம் கழிச்சி போவோம். அரை மணி நேரம் விட்டம் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். காலையில் பார்த்த படத்தில் கிளைமாக்ஸ் பார்த்தோமா இல்லையா? அட்லீஸ்ட் 2 பேப்பர் னா தேருவோமா? அவ வந்து எவ்ளோ நேரம் ஆகி இருக்கும்? டக்குனு கிளம்பிடுவாளோ? லைட் ஆ பசிக்குதோ? எல்லாம் யோசித்து முடிக்கையில் 30 நிமிடம் ஓடி விட்டது.
இல்ல ஆன்டி நான் டிவி பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன் நீங்க படுங்க என்றால் விவேகா.
எழுந்து வந்து ஒரு நோட்டம்.
அம்மா "வாப்பா சாப்பிடுவோம்".
"நீயும் சாப்பிடலையா? அடம் பிடிப்பியே சாப்பிட".
"நல்லா கொட்டிகிட்டு ஊர சுத்திகிட்டு இருக்கியா"? இது விவேகாவிடம்.
"
ஆமா...காலேஜ் கண்ஃபர்ம் ஆகிதிச்சு"
"ஹிந்துஸ்தான் காலேஜ் லே பயோ டெக்னாலஜி ஜாய்ன் பண்ணுறேன்"
"உங்க நைனா சீட்டை வாங்கிட்டாரா?".
"ஆமா செப்டம்பர் ல கோர்ஸ் ஸ்டார்ட் ஆகுது."
"சரி நான் மூஞ்சி கழுவிட்டு வரேன்." என்று சட்டை செய்யாதவனாய் நான் திரும்பிய போது ஒரே வண்ணமயமாக தோன்றியது. எல்லம் மனதிற்குள் சிறகடித்துக் கொண்டிருந்த பட்டாம்பூச்சிகளின் வண்ணங்கள்.
பாத்ரூமில் ஏனோ 2 நிமிடம் கண்ணாடியையே பார்த்து கொண்டிருந்துவிட்டேன்.
முகத்தில் ஒரு புன்னகை மறைய மறுத்தது போலவே தோன்றியது.
முகத்தை கழுவிவி்ட்டு மறுபடியும் சீரியஸ் ஆக வெ மூஞ்சி இருப்பதை போல கண்ஃபர்ம் பண்ணிவிட்டு வெளியில் ஹால் வந்தேன்.
"நீங்களும் உக்காருங்க ஆன்டி, நான் பரிமாறுறேன்."
"இல்லம்மா நீ பேசிகிட்டு இரு, நான் அவனுக்கு பரிமாறிகிட்டு உக்கார்றேன்"
"பாசம் ல"
"யாரு இல்லை னா?" என்றாள்
"ஹாஸ்டல் ல தான தங்க போற?வா வா நல்லா கொழுத்துப்போய் இருக்கல்ல. நல்லா வத்தலும் தொத்தலுமா ஆக்குவாங்க வா"
"நீ அப்படி ஆகவே இல்லையே"
"நாங்க வெளியிலயும் வெட்டுவோம்ல"
உங்க பெரியம்மா வீடு அங்க தான இருக்கு. இது அம்மா.
"ஆமா ஆன்டி ஆனா அது ரொம்ப தூரம் போல காலேஜுக்கு."
சாப்பிட்டு முடித்து எழும் போதெ அம்மா, "படுத்துக்கோப்பா,ரெஸ்ட் எடு.நான் லேடிஸ் கிளப் வரை போயிட்டு வந்துடறேன்"
"இல்லை தூக்கம் வராது. நான் அப்படியே ஒரு ரவுண்ட் பசங்கள பார்த்துட்டு வந்துடறென்."
"சேர்ந்துக்குவாங்கப்பா. அந்த ஆடிட்டோரிய படிகளிலயே உட்கார்ந்துக்குவாங்க. அப்படி என்ன தான் இருக்கோ அந்த இடத்துல?" என்று அங்கலாய்த்தாள் விவேகா.
ஒரு வெற்று மௌனம்.
"சரி ஆன்டி நான் கிளம்புறேன்.அம்மகிட்ட நீங்க ரெடி னு சொல்லி வர சொல்லுறேன்"
"சரிம்மா. சாயங்காலம் வா"
"சாயங்காலம் எல்லாம் இப்ப லான் (lawn) ல தான் ஆன்டி இருக்கிறது"
"நீ கிளப்பில இல்ல அந்த ஆடிட்டோரிய படிகள்ல தான இருப்ப பிரபா"
மறுபடியும் மௌனம்.
"பை ஆன்டி.பை பிரபா"
கிளப்புக்கும் ஆடிட்டோரிய படிகளுக்கும் இடையே இருப்பது தான் இந்த லான்.
விவேகாவின் சத்தத்திற்கு தான் சற்றே கண்கள் சிமின்டின.
பிரபாவுக்கு தெரியுமா ஆன்டி செய்திஎன்றாள்.
எனக்கே இப்ப தான் நீ சொல்றே, அப்பறோம் எப்படிமா அவனுக்கு தெரியும்.
"சாப்பாட்டுக்கு கூட எந்திரிக்க வேண்டாமா.மணி 3 ஆகுது".
"விடும்மா ஹாஸ்டல் ல என்னத்த தூங்கி இருக்க போறான் .தூங்கட்டும்".
ஹாஸ்டல் களிலும் இது போலவே கண்கள் திறக்க மறுக்கும் பொழுதுகளில் கண்களை ஏமாற்றாமல் தூங்கி கொண்டே இருந்த தருணங்கள் எராலம். இங்கே திறக்க மறுத்த கண்களை திறந்த சிறகதித்துக்கொண்டிருந்த மனது வென்று திறக்க வைத்து. உடனே எழுந்து போனால் அசிங்கமா இருக்கும். கொஞ்சம் நேரம் கழிச்சி போவோம். அரை மணி நேரம் விட்டம் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். காலையில் பார்த்த படத்தில் கிளைமாக்ஸ் பார்த்தோமா இல்லையா? அட்லீஸ்ட் 2 பேப்பர் னா தேருவோமா? அவ வந்து எவ்ளோ நேரம் ஆகி இருக்கும்? டக்குனு கிளம்பிடுவாளோ? லைட் ஆ பசிக்குதோ? எல்லாம் யோசித்து முடிக்கையில் 30 நிமிடம் ஓடி விட்டது.
இல்ல ஆன்டி நான் டிவி பார்த்துக்கிட்டு இருக்கேன் நீங்க படுங்க என்றால் விவேகா.
எழுந்து வந்து ஒரு நோட்டம்.
அம்மா "வாப்பா சாப்பிடுவோம்".
"நீயும் சாப்பிடலையா? அடம் பிடிப்பியே சாப்பிட".
"நல்லா கொட்டிகிட்டு ஊர சுத்திகிட்டு இருக்கியா"? இது விவேகாவிடம்.
"
ஆமா...காலேஜ் கண்ஃபர்ம் ஆகிதிச்சு"
"ஹிந்துஸ்தான் காலேஜ் லே பயோ டெக்னாலஜி ஜாய்ன் பண்ணுறேன்"
"உங்க நைனா சீட்டை வாங்கிட்டாரா?".
"ஆமா செப்டம்பர் ல கோர்ஸ் ஸ்டார்ட் ஆகுது."
"சரி நான் மூஞ்சி கழுவிட்டு வரேன்." என்று சட்டை செய்யாதவனாய் நான் திரும்பிய போது ஒரே வண்ணமயமாக தோன்றியது. எல்லம் மனதிற்குள் சிறகடித்துக் கொண்டிருந்த பட்டாம்பூச்சிகளின் வண்ணங்கள்.
பாத்ரூமில் ஏனோ 2 நிமிடம் கண்ணாடியையே பார்த்து கொண்டிருந்துவிட்டேன்.
முகத்தில் ஒரு புன்னகை மறைய மறுத்தது போலவே தோன்றியது.
முகத்தை கழுவிவி்ட்டு மறுபடியும் சீரியஸ் ஆக வெ மூஞ்சி இருப்பதை போல கண்ஃபர்ம் பண்ணிவிட்டு வெளியில் ஹால் வந்தேன்.
"நீங்களும் உக்காருங்க ஆன்டி, நான் பரிமாறுறேன்."
"இல்லம்மா நீ பேசிகிட்டு இரு, நான் அவனுக்கு பரிமாறிகிட்டு உக்கார்றேன்"
"பாசம் ல"
"யாரு இல்லை னா?" என்றாள்
"ஹாஸ்டல் ல தான தங்க போற?வா வா நல்லா கொழுத்துப்போய் இருக்கல்ல. நல்லா வத்தலும் தொத்தலுமா ஆக்குவாங்க வா"
"நீ அப்படி ஆகவே இல்லையே"
"நாங்க வெளியிலயும் வெட்டுவோம்ல"
உங்க பெரியம்மா வீடு அங்க தான இருக்கு. இது அம்மா.
"ஆமா ஆன்டி ஆனா அது ரொம்ப தூரம் போல காலேஜுக்கு."
சாப்பிட்டு முடித்து எழும் போதெ அம்மா, "படுத்துக்கோப்பா,ரெஸ்ட் எடு.நான் லேடிஸ் கிளப் வரை போயிட்டு வந்துடறேன்"
"இல்லை தூக்கம் வராது. நான் அப்படியே ஒரு ரவுண்ட் பசங்கள பார்த்துட்டு வந்துடறென்."
"சேர்ந்துக்குவாங்கப்பா. அந்த ஆடிட்டோரிய படிகளிலயே உட்கார்ந்துக்குவாங்க. அப்படி என்ன தான் இருக்கோ அந்த இடத்துல?" என்று அங்கலாய்த்தாள் விவேகா.
ஒரு வெற்று மௌனம்.
"சரி ஆன்டி நான் கிளம்புறேன்.அம்மகிட்ட நீங்க ரெடி னு சொல்லி வர சொல்லுறேன்"
"சரிம்மா. சாயங்காலம் வா"
"சாயங்காலம் எல்லாம் இப்ப லான் (lawn) ல தான் ஆன்டி இருக்கிறது"
"நீ கிளப்பில இல்ல அந்த ஆடிட்டோரிய படிகள்ல தான இருப்ப பிரபா"
மறுபடியும் மௌனம்.
"பை ஆன்டி.பை பிரபா"
கிளப்புக்கும் ஆடிட்டோரிய படிகளுக்கும் இடையே இருப்பது தான் இந்த லான்.
Monday, May 11, 2009
ஆட்டோகிராப்....
எழுத்தில் ஆர்வம் மிகுந்த விட்ட தருணம் முதலே உள்ளக்கிடக்கையை அப்படியே எழுதி விட வேண்டும் என தோன்றும். எனினும் உண்மையை பட்டவர்த்தனமாய் உலகுக்கு சொல்ல இயலாதது ஆணித்தரமாய் தடுத்துவிடும. அதற்கு நானே அமைத்துக் கொண்ட காரணம் உலகம் உண்மையை திரித்து புரிந்து கொண்டுவிடுமேன்பது. ஆனால் சமீபங்களில் உலகு பற்றிய பயங்கள் அற்று போகின்றன. ஏனென்று தெரியவில்லை. உள்ளத்தில் உள்ளதை எழுத தயங்குவதில்லை இப்பொழுதெல்லாம்.
பெண்கள் பல வாறாய் ஆக்கிரமிக்கின்றனர் நம் வாழ்வை. தாய், தங்கை தோழி ஏன் பல உருவகங்களில் அது. மீண்டும் பொக்கிஷ டைரியில் எங்கோ எப்போழ்தோ கிறுக்கியது.
சாப்பிட்டாயா?
பாசமொழுக கேட்கும் தாயிடமும்
பணமிருக்கிறதா? போதுமா?
அக்கறையாய் கரையும் தந்தையிடமும்
டேய், வண்டியை பொதுவா ஓட்டு ,
மரியாதையாய் மிரட்டும் தங்கையிடமும்
பிரச்சனை ஒன்றுமில்லையே ?
நல்வாழ்விற்கு பயப்படும் அண்ணனிடமும்
கூட பகிர்ந்து கொள்ள இயலாத
என்னை கொன்று வதைக்கும்
சிற்சில உணர்வுகளுக்காகவே,
ஏன் முழுமையையும் உன்னிடம் பகிர்ந்திடவே
நீ என்னை காதலிக்க விழைகிறேன்.
காதலிப்பாயா?
காதலி!
இவ்வாறாக மனம் காதலை நாடும் என்றுமே. அவவென்னத்திற்கு நீரூற்றி விடும் வண்ணமாக சில பெண்கள் மனதின் கதவு வரை வந்ததுண்டு. கதவுகள் திறக்காமல் போஎனது ஏனென்று தெரியவில்லை. ஆனால் கதவு வரை வந்து , தட்டி விட்டு சென்ற அந்த சுவடுகள் இனிமை. சுருங்காத சொன்னால் இது எனது ஆட்டோகிராப்.
ஆட்டோகிராப் I
சீர்கேடான வாழ்விலும் தவிர்க்க முடியாத இன்பம் ஒவ்வொரு முறையும் கல்லூரி ஆண்டு விடுமுறைக்கு வீடு வருவது.
வீடு வருவதில் ஒரே வருத்தம் அதற்கு சற்று முன் எழுதியிருக்கும் தேர வழியே இல்லாத பரீட்சை.
மயிரே போச்சு. இன்னும் இரண்டு மாதம் விடுமுறை. அதன் பின்னரே, எனக்கு தெரிந்த தேர்வு முடிவுகள் வரும். அப்படியே வந்தாலும் பாஸ் என்று இது வரை ஒற்றை வார்த்தையில் சொன்னது போலவே சொல்லிவிடலாம். ஏனோ அப்பாவும் சரி அம்மாவும் சரி அதற்கு மேல் கேள்வி கேட்பதே இல்லை.
இந்த முறையும் மங்களூர் மெயில் ஏறி அமர்ந்தாயிற்று. நினைவுகள் நிலையின்றி ஏதேதோ பற்றி திரிந்து கொண்டிருந்தது. மனதை ஒருமுகம் படுத்த முருக கடவுளை போற்றவும், வாழ்த்தவும் அறிந்திருந்த இரு செய்யுள்களை சிரத்தையுடன் சொல்ல முயன்றேன். முருகனை தவிர அனைத்தையும் மனதில் நிறுத்த முடிந்தது.
அதில் பளிச்சென நின்றது நாளை விவேகா வீடு வரை வருவாளா. இல்லை நாம் ஏதேனும் காரணம் சொல்லி அவள் வீட்டிற்கு போகலாமா? இருவரும் இருவர் வீட்டுக்கும் இதற்கு முன்னர் பல முறை அந்நியோனிய முறையில் சரளமாக புழங்கியதுண்டு.
ஆனால் பருவத்தின் மாற்றங்கள் அந்நியோனத்தை அந்நியம் ஆக்கி விடுகிறது.
அவளை பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒரு பரவசம் வந்துவிடுகிறது இப்பொழுது.
அவளுக்கு என் மீது எப்போதும் அப்படியே.
சென்ற முறை அன்னியோனத்தின் ஆதாரத்தில் அவளை சந்தித்து அளவளாவி கொண்டிருந்த பொது அருகில் சம்மனங்கால் போட்டு அமர்ந்து " ஏய் இன்னும் ரெண்டு வாரத்தில் +2 பரீட்சைகள் ஆரம்பிக்குது எதுனா டிப்ஸ் குடுப்பா "என்றாள்.
நல்லது சொல்வேன் என்ற அவள் நம்பிக்கையை பாழடிக்காமல் "மேத்ஸ் ல மட்டும் 200 கண்டிப்பா எடுத்திடு . மத்ததெல்லாம் தன்னால நடக்கும்" என்றேன்.
ஆர்வமாய் கேட்டவள் சட்டென முகம் சிறுத்து "உன் அளவுக்கு எனக்கு மூளை இல்ல பா"
"நான் கூட 200 எடுக்க முயற்சி தான் செய்தேன். எடுக்கவில்லை. 198 தான் வந்துச்சு. இருந்தாலும் அதுவும் போதும். நீயும் அப்படியே முயற்சி பண்ணு."
"இல்ல இல்ல அவ்ளோ எல்லாம் எடுக்க முடியாது"
இல்லை உன்னை நீ முதலில் நம்ப வேண்டும் என்று நீதி போதனை எல்லாம் சொல்வதாய் இல்லை நான்.
"எழுதறத எழுது. அதுகேத்த மாரி பார்த்துகலாம். இன்ஜினியரிங் , மெடிக்கல் தவிர எவ்வளவோ சாய்ஸ் இருக்கு " என்றேன்.
சட்டென முகம் மலர்ந்தவளாய் "உங்க காலேஜ் ல அந்த மாதிரி சாய்ஸ் இருக்கா?" என்றாள்.
"நிறைய உண்டு "
"என்ன மாதிரி எல்லாம்?"
"பையோடெக் , ஆர்க்கிடெக்ச்சர், எல்லாம்..."
"பையோடெக் படிச்சா நல்லதா?"
இப்படியாக பேச்சின் போக்கு சென்றது என்னை அறியாமலேயே எனக்குள் எரிச்சலை உண்டுபண்ணிவிட்டது போல.
"முதல் ல வர்ற பரீட்சையை நல்லா எழுது. மத்ததெல்லாம் அப்புறம் பார்க்கலாம் " என்றேன் சற்றே எரிச்சலாக.
சட்டென எழுந்து சமையலறையுள் இருந்த அம்மாவுடன் பேச சென்றாள்.
நான் டிவி ரிமோட்டை குடைய ஆரம்பிதேன்.
ஜோதிகா ஆடிக்கொண்டிருந்த ஆட்டத்திற்கு அடங்கியது என்னுடைய ரிமோட் உடனான ஊடல்.
ஜோதிகா வின் ஆட்டத்தில் குவிந்தது என் முழு கவனமும்.
மின்னலென முன்வந்து நின்றால் விவேகா ஜோதிகாவை மறைத்துக் கொண்டு.
"லூசு நவுரு , பாட்டை பார்க்கணும் "
"பாட்டை கேட்டா போதுமே.அதான் கேட்குதுல்ல"
"தோடா ....நவுரு நவுரு ...ப்ளீஸ் நவுரு ....."
அவள் நகர்ந்து கொண்டே "ஜோதிகா வ தான் பாக்குறேன் னு சொல்லேன்"
"நல்ல இருந்தா பார்க்கறது தான்" என்றேன்.
"இந்த படம் பார்த்துட்டியா ?"
"ம்ம்ம்ம்ம்ம்"
"நிறைய படம் பார்ப்பல்ல?"
"ம்ம்ம்ம்ம்ம்"
"ம்ம்ம்ம்...நானும் சென்னை வரணும் படிக்க"...
நான் டிவி பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். ஜோதிகா தெரிய வில்லை.
மீண்டும் ஜோதிகா போல் தெரிந்தது. நினைவு திரும்பியவனாய் உணர்ந்து பார்த்த போது ஜோதிகா போல் ஒரு பெண் ரெயிலில் ஏறினாள்.
விவேகா கண் முன் வந்து போனால்.
ரெயில் புறப்பட்டது. வேறு கனவுகளில் மூழ்கி தூங்கி போனேன்.
தொடரும்.......
பெண்கள் பல வாறாய் ஆக்கிரமிக்கின்றனர் நம் வாழ்வை. தாய், தங்கை தோழி ஏன் பல உருவகங்களில் அது. மீண்டும் பொக்கிஷ டைரியில் எங்கோ எப்போழ்தோ கிறுக்கியது.
சாப்பிட்டாயா?
பாசமொழுக கேட்கும் தாயிடமும்
பணமிருக்கிறதா? போதுமா?
அக்கறையாய் கரையும் தந்தையிடமும்
டேய், வண்டியை பொதுவா ஓட்டு ,
மரியாதையாய் மிரட்டும் தங்கையிடமும்
பிரச்சனை ஒன்றுமில்லையே ?
நல்வாழ்விற்கு பயப்படும் அண்ணனிடமும்
கூட பகிர்ந்து கொள்ள இயலாத
என்னை கொன்று வதைக்கும்
சிற்சில உணர்வுகளுக்காகவே,
ஏன் முழுமையையும் உன்னிடம் பகிர்ந்திடவே
நீ என்னை காதலிக்க விழைகிறேன்.
காதலிப்பாயா?
காதலி!
இவ்வாறாக மனம் காதலை நாடும் என்றுமே. அவவென்னத்திற்கு நீரூற்றி விடும் வண்ணமாக சில பெண்கள் மனதின் கதவு வரை வந்ததுண்டு. கதவுகள் திறக்காமல் போஎனது ஏனென்று தெரியவில்லை. ஆனால் கதவு வரை வந்து , தட்டி விட்டு சென்ற அந்த சுவடுகள் இனிமை. சுருங்காத சொன்னால் இது எனது ஆட்டோகிராப்.
ஆட்டோகிராப் I
சீர்கேடான வாழ்விலும் தவிர்க்க முடியாத இன்பம் ஒவ்வொரு முறையும் கல்லூரி ஆண்டு விடுமுறைக்கு வீடு வருவது.
வீடு வருவதில் ஒரே வருத்தம் அதற்கு சற்று முன் எழுதியிருக்கும் தேர வழியே இல்லாத பரீட்சை.
மயிரே போச்சு. இன்னும் இரண்டு மாதம் விடுமுறை. அதன் பின்னரே, எனக்கு தெரிந்த தேர்வு முடிவுகள் வரும். அப்படியே வந்தாலும் பாஸ் என்று இது வரை ஒற்றை வார்த்தையில் சொன்னது போலவே சொல்லிவிடலாம். ஏனோ அப்பாவும் சரி அம்மாவும் சரி அதற்கு மேல் கேள்வி கேட்பதே இல்லை.
இந்த முறையும் மங்களூர் மெயில் ஏறி அமர்ந்தாயிற்று. நினைவுகள் நிலையின்றி ஏதேதோ பற்றி திரிந்து கொண்டிருந்தது. மனதை ஒருமுகம் படுத்த முருக கடவுளை போற்றவும், வாழ்த்தவும் அறிந்திருந்த இரு செய்யுள்களை சிரத்தையுடன் சொல்ல முயன்றேன். முருகனை தவிர அனைத்தையும் மனதில் நிறுத்த முடிந்தது.
அதில் பளிச்சென நின்றது நாளை விவேகா வீடு வரை வருவாளா. இல்லை நாம் ஏதேனும் காரணம் சொல்லி அவள் வீட்டிற்கு போகலாமா? இருவரும் இருவர் வீட்டுக்கும் இதற்கு முன்னர் பல முறை அந்நியோனிய முறையில் சரளமாக புழங்கியதுண்டு.
ஆனால் பருவத்தின் மாற்றங்கள் அந்நியோனத்தை அந்நியம் ஆக்கி விடுகிறது.
அவளை பார்க்கும் போதெல்லாம் ஒரு பரவசம் வந்துவிடுகிறது இப்பொழுது.
அவளுக்கு என் மீது எப்போதும் அப்படியே.
சென்ற முறை அன்னியோனத்தின் ஆதாரத்தில் அவளை சந்தித்து அளவளாவி கொண்டிருந்த பொது அருகில் சம்மனங்கால் போட்டு அமர்ந்து " ஏய் இன்னும் ரெண்டு வாரத்தில் +2 பரீட்சைகள் ஆரம்பிக்குது எதுனா டிப்ஸ் குடுப்பா "என்றாள்.
நல்லது சொல்வேன் என்ற அவள் நம்பிக்கையை பாழடிக்காமல் "மேத்ஸ் ல மட்டும் 200 கண்டிப்பா எடுத்திடு . மத்ததெல்லாம் தன்னால நடக்கும்" என்றேன்.
ஆர்வமாய் கேட்டவள் சட்டென முகம் சிறுத்து "உன் அளவுக்கு எனக்கு மூளை இல்ல பா"
"நான் கூட 200 எடுக்க முயற்சி தான் செய்தேன். எடுக்கவில்லை. 198 தான் வந்துச்சு. இருந்தாலும் அதுவும் போதும். நீயும் அப்படியே முயற்சி பண்ணு."
"இல்ல இல்ல அவ்ளோ எல்லாம் எடுக்க முடியாது"
இல்லை உன்னை நீ முதலில் நம்ப வேண்டும் என்று நீதி போதனை எல்லாம் சொல்வதாய் இல்லை நான்.
"எழுதறத எழுது. அதுகேத்த மாரி பார்த்துகலாம். இன்ஜினியரிங் , மெடிக்கல் தவிர எவ்வளவோ சாய்ஸ் இருக்கு " என்றேன்.
சட்டென முகம் மலர்ந்தவளாய் "உங்க காலேஜ் ல அந்த மாதிரி சாய்ஸ் இருக்கா?" என்றாள்.
"நிறைய உண்டு "
"என்ன மாதிரி எல்லாம்?"
"பையோடெக் , ஆர்க்கிடெக்ச்சர், எல்லாம்..."
"பையோடெக் படிச்சா நல்லதா?"
இப்படியாக பேச்சின் போக்கு சென்றது என்னை அறியாமலேயே எனக்குள் எரிச்சலை உண்டுபண்ணிவிட்டது போல.
"முதல் ல வர்ற பரீட்சையை நல்லா எழுது. மத்ததெல்லாம் அப்புறம் பார்க்கலாம் " என்றேன் சற்றே எரிச்சலாக.
சட்டென எழுந்து சமையலறையுள் இருந்த அம்மாவுடன் பேச சென்றாள்.
நான் டிவி ரிமோட்டை குடைய ஆரம்பிதேன்.
ஜோதிகா ஆடிக்கொண்டிருந்த ஆட்டத்திற்கு அடங்கியது என்னுடைய ரிமோட் உடனான ஊடல்.
ஜோதிகா வின் ஆட்டத்தில் குவிந்தது என் முழு கவனமும்.
மின்னலென முன்வந்து நின்றால் விவேகா ஜோதிகாவை மறைத்துக் கொண்டு.
"லூசு நவுரு , பாட்டை பார்க்கணும் "
"பாட்டை கேட்டா போதுமே.அதான் கேட்குதுல்ல"
"தோடா ....நவுரு நவுரு ...ப்ளீஸ் நவுரு ....."
அவள் நகர்ந்து கொண்டே "ஜோதிகா வ தான் பாக்குறேன் னு சொல்லேன்"
"நல்ல இருந்தா பார்க்கறது தான்" என்றேன்.
"இந்த படம் பார்த்துட்டியா ?"
"ம்ம்ம்ம்ம்ம்"
"நிறைய படம் பார்ப்பல்ல?"
"ம்ம்ம்ம்ம்ம்"
"ம்ம்ம்ம்...நானும் சென்னை வரணும் படிக்க"...
நான் டிவி பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். ஜோதிகா தெரிய வில்லை.
மீண்டும் ஜோதிகா போல் தெரிந்தது. நினைவு திரும்பியவனாய் உணர்ந்து பார்த்த போது ஜோதிகா போல் ஒரு பெண் ரெயிலில் ஏறினாள்.
விவேகா கண் முன் வந்து போனால்.
ரெயில் புறப்பட்டது. வேறு கனவுகளில் மூழ்கி தூங்கி போனேன்.
தொடரும்.......
அம்மா.
கவிதை கிறுக்கல்களை போல கல்லூரி நாட்களில் சில சிறுகதைகளை கிருக்கியதுண்டு. எனது பொக்கிஷ டைரியின் பக்கங்களில் இருந்து அவற்றில் ஒன்று.
இந்த கதையின் களம் இன்று வரை relatable ஆக இறப்பதற்கு காரணம் நாட்டு நிலைமையே.
அம்மா.
ஆனந்த் ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தான்.
அருகில் அமர்ந்து அவனுக்கு உதவி செய்து கொண்டிருந்தான் பாலு.
இன்னும் ஒரு மணி நேரம் தான் இருக்கிறது ஆனந்திற்கு. இந்த உலகை அவன் காண போவது இந்த ஒரு மணி நேரமே.
நேரம் நெருங்க நெருங்க ஆனந்திற்கு வியர்த்தது.
அவனது வியர்வையின் விருத்தியைக் கண்ட பளு
"என்னடா பயம் வந்துடுச்சா?"
"இல்லை".சட்டென சற்று கோவத்துடன் மறுத்தான் ஆனந்த்.
அவனே தொடர்ந்தான்.
"பயம் எல்லாம் ஒண்ணுமில்லை. காரியம் நடக்கும். நானும் மனுஷன் தான். எனக்குள்ள உணர்வுகள் எல்லாம் இந்த ஒரு மணி நேரம் தான். அதை நான் தடுக்க விரும்பவில்லை "
நாலு நிதானமாய் "உன்னுடைய உணர்வுகள் உன்னை பலவீனப்படுத்தும். அவற்றை விட்டொழி. சிந்தனையை காரியத்தில் மட்டும் செலுத்து" என்றான்.கிட்டதட்ட அது ஒரு ஆணையே.
ஆனந்த் மெல்ல தலையாட்டினான்.
பாலு மேலும் " காரியத்திற்கு நீ தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது உன் அதிர்ஷ்டம். இதை நீ ஒரு புண்ணிய யாத்திரையாக நினைக்க வேண்டும்"
பேசிக்கொண்டே எழுந்த பாலு "நான் போயி வண்டிய எடுத்திட்டு வர்றேன்.இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் நாம் புறப்படணும் "என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
ஆனந்த் காரியத்தில் சிந்தையை செலுத்தி ஆயத்தமானான்.
காரியம், சரியாக 12 மணிக்கு அருகில் உள்ள மைதானத்தில் நடக்கும் மத கூட்டம் ஒன்றில் மக்களோடு மக்களாய் ஆனந்த் கலந்து சென்று தன உடம்பில் உள்ள சக்தி வாய்ந்த வெடி குண்டுகளை வெடிக்க செய்வது.
எப்படியும் நூறு பேரையாவது கொல்வது என்பது இலக்கு. சீட்டு போட்டு ஆனந்த் மனித குண்டாய் மாருவதென முடிவு எடுக்க பட்டது.
அப்பா இல்லாத, அம்மாவையும் இரண்டு அக்காவையும் கொண்ட தன குடும்பத்தை காக்க பலவாறாய் கஷ்டபட்டு கடைசியில் ஆனந்த் கொண்டது தீவிரவாதம். தீவிரவாதம் செய்தே தன குடும்பத்தை காத்து வந்தான். காரியம் முடிந்த பின் அவன் குடும்பத்துக்கும் ஒரு பெரிய தொகை சென்றடைய ஏற்பாடுகள் செய்யபட்டுவிட்டன.
இந்த காரியத்தின் மூலம் குறிபிட்ட அந்த மதத்திற்கு பாடம் புகட்டுவதே இவர்கள் நோக்கம். உயிர்பலி கொடுத்தேனும் தங்கள் மதத்தின் மேண்மையை உணர்த்த செய்யும் முரணான முரட்டுத்தனம் இது. இஷ்டமில்லாமல் தான் ஆனந்த் இந்த கூட்டத்தில் சேர்ந்தான். ஆனால் இன்று அவனும் இரக்கமில்லா, இறுக்கமான மனிதனாகிவிட்டான். காரியத்திற்கு வண்டியில் புறப்பட தயாராகிவிட்டுருந்தான்.
ஒரு அம்பாசடர் கார் வந்து நின்றது.
"போகலாம்" என்றான் பாலு இறங்காமலே. கதவை திறந்து விட்டான்.
திடீர் என எதோ ஒரு உணர்வு கவ்வ மெல்ல அடி எடுத்து வைத்தான் ஆனந்த்.
மறுபடியும் ஏதோ எண்ணம் வலுத்து கவ்வ , அவன் நாசிகள் விரிந்தது. கண்களை மிக சுருக்கி கைகள் நாசி நோக்கி தன்னாலே போக வாய் வரை கைகள் வந்த போதே ஹ ஹி ஹி என்று ஒரு சிறு ராகம் பாடி, "அம்மா" என்று பெரும் தும்மலை தும்மினான்.
சட்டென நெஞ்சுக்குள் விம்மினான். கலங்கினான். காருக்குள் ஏற தயங்கினான்.
அவனது தயக்கம் கண்ட பாலு "என்ன தும்மல்?சகுனம் சரி இல்லையா? ஏதாவது தடங்கல் வந்திடுமோ? எல்லாம் சரியாய் பண்ணி விட்டே தானே?" என்று கேள்விகளை அடுக்கினான்.
பின் அவனே "சரி எல்லாம் நல்ல படியா தான் நடக்கும் . நீ ஏறு " என்றான்.
காருக்குள் ஜடம் போல் ஏறினான்.
அந்த தும்மல் அவனை ரொம்ப பாதித்தது.
தும்மிய போது அவன் உதிர்த்த அம்மா என்னும் பிடிமானம் அவனை உறுத்தியது.
வண்டி நகர அவன் மனதில் அலைகள் ஓடியது.
"அம்மா". என்ன ஒரு அழகான ஜீவன்.
என்னையறியாமல் வரும் தும்மல், அது சிறு நொடிப்பொழுதே ஆகிடினும் அதற்கு கூட ஏன் தாயின் பிடிமானம் தேவை படுகிறது.
ஆனந்த் தன் தாயை பற்றி சிந்திக்கலானான்.
இரண்டு பெண் குழைந்தைகளுக்கு பிறகு, பிறக்கும் முன்பே தந்தையை கொன்று விட்டது என்றும், பிறக்க போவதும் பெட்டையாகிடின் கஷ்டம் என்றும் தன் கருவை கலைக்க சொன்னவர்களை சட்டை செய்யாது என்னை பெற்றெடுத்தவள்.
அம்மாவின் வாதம், ஏன் குழந்தையோ எந்த குழந்தையோ சாவதற்கு என்று பிறப்பதில்லை. அவரவர் பயனுடனே உயிரினம் பிறக்கும் இப்பூமியில்.
அதன் பின் உறவுகள் உதவ மறுத்து,ஊர் விட்டு, எத்தனையோ போராட்டங்களுடனே வளர்த்தாள் மூவரையும். இத்தனை போராட்டங்களிலும் மாறாதது அம்மாவின் கனிவு மனம். அம்மா பார்த்த தொழில் வழி வழியாய் கற்றுக்கொண்ட மருத்துவச்சி தொழில். அம்மாவின் பத்திய மருந்து வாங்கி போய் குணம் அடைந்தவர்கள் ஆனந்தமாய் சொல்வதுண்டு "உங்க கையிலே மந்திர சக்தி இருக்கும்மா. அது தான் எல்லா உயிரையும் காப்பாத்துது. " அம்மாவிடமிருந்து ஒரு புன்னகையே பதிலாய் வரும்.
அம்மா தன்னிடம் பத்திய மருந்து வாங்குவரிடை பேதம் பார்ப்பதில்லை என்றுமே. ஒரு முறை பக்கத்து தெரு வேசி கேட்க பத்தியம் அரைத்து கொடுத்தாள். கோவத்தில் பேசிய என்னிடம் " அவ தொழில் அது. ஏன் தொழில் இது. இந்த உலகில் பிறக்கும் எந்த உயிர்க்கும் வாழும் முறையை தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை உள்ளது. அவரவர் முறைகளுக்கான பயன்களையும் அவரே பெறுவர். எம்முறையில் வாழ்ந்தாலும் பிற உயிர்களை வதைக்கும் உரிமை மட்டும் யாருக்கும் சொந்தமில்லை. அப்பெண்ணுக்கு பத்தியம் செய்யாவிட்டால் அவளை வேதனையில் உழள விட்ட பாவத்தை செய்தவளாவேன். அந்த ஒரு பாவம் போதும் நான் வாழ்நாள் முழுக்க துன்புற்றிருக்க. இதை கூட ஒரு மருத்துவச்சியாக பேச வில்லை. சாதரண அன்புள்ளம் கொண்ட மனுஷியாக தான் பேசுகிறேன். நீயும் யார் மீதும் காழ்ப்புணர்ச்சி கொள்ளாதே. இந்த பூமி தழைக்க தேவை அளவில்லா அன்பு " என்றாள்.
எண்ணங்கள் அலை அலையாய் ஓட, உடம்போ அருவியென வியர்த்திருந்தது ஆனந்திற்கு. மனதிற்குள் ஆயிரம் அம்புகள் தைத்துக் கொண்டிருந்தது. தன்னையறியாமல் "நிறுத்துங்க வண்டியை" என்று அலறினான்.
படக்ட்டதுடன் பக்கத்திலிருந்த பாலு "ஏன்? என்ன ஆச்சு? "என்றான்.
வண்டியும் நின்றது.
"என்னால் முடியாது " என்றான் ஆனந்த்.
"முட்டாள் மாதிரி பேசாதே. வாழ்வின் பயனை அடையும் தருணத்தை அடைந்து கொண்டிருக்கிறாய் நீ. இது என்ன முட்டாள் தனமான முடிவு " என்றான்.
"இல்லை என்னால் முடியவே முடியாது "என்றான்.
கோவத்துடன் பாலு "கடமையுணர்ச்சி இன்றி பேசாதே" என்றான்.
"இல்லை கடமையுணர்ச்சி இருப்பதால் தான் இந்த முடிவு"
"என்ன கடமையுணர்ச்சி ?" என்றான் பாலு.
"கருணையின் வடிவாம் தாயின் மூலம் இம்மண்ணில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் இருக்க வேண்டிய கடமையுணர்ச்சி" என்று கூறி காரிலிரிந்து இறங்கி நடந்தான் ஆனந்த்.
இந்த கதையின் களம் இன்று வரை relatable ஆக இறப்பதற்கு காரணம் நாட்டு நிலைமையே.
அம்மா.
ஆனந்த் ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தான்.
அருகில் அமர்ந்து அவனுக்கு உதவி செய்து கொண்டிருந்தான் பாலு.
இன்னும் ஒரு மணி நேரம் தான் இருக்கிறது ஆனந்திற்கு. இந்த உலகை அவன் காண போவது இந்த ஒரு மணி நேரமே.
நேரம் நெருங்க நெருங்க ஆனந்திற்கு வியர்த்தது.
அவனது வியர்வையின் விருத்தியைக் கண்ட பளு
"என்னடா பயம் வந்துடுச்சா?"
"இல்லை".சட்டென சற்று கோவத்துடன் மறுத்தான் ஆனந்த்.
அவனே தொடர்ந்தான்.
"பயம் எல்லாம் ஒண்ணுமில்லை. காரியம் நடக்கும். நானும் மனுஷன் தான். எனக்குள்ள உணர்வுகள் எல்லாம் இந்த ஒரு மணி நேரம் தான். அதை நான் தடுக்க விரும்பவில்லை "
நாலு நிதானமாய் "உன்னுடைய உணர்வுகள் உன்னை பலவீனப்படுத்தும். அவற்றை விட்டொழி. சிந்தனையை காரியத்தில் மட்டும் செலுத்து" என்றான்.கிட்டதட்ட அது ஒரு ஆணையே.
ஆனந்த் மெல்ல தலையாட்டினான்.
பாலு மேலும் " காரியத்திற்கு நீ தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது உன் அதிர்ஷ்டம். இதை நீ ஒரு புண்ணிய யாத்திரையாக நினைக்க வேண்டும்"
பேசிக்கொண்டே எழுந்த பாலு "நான் போயி வண்டிய எடுத்திட்டு வர்றேன்.இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் நாம் புறப்படணும் "என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
ஆனந்த் காரியத்தில் சிந்தையை செலுத்தி ஆயத்தமானான்.
காரியம், சரியாக 12 மணிக்கு அருகில் உள்ள மைதானத்தில் நடக்கும் மத கூட்டம் ஒன்றில் மக்களோடு மக்களாய் ஆனந்த் கலந்து சென்று தன உடம்பில் உள்ள சக்தி வாய்ந்த வெடி குண்டுகளை வெடிக்க செய்வது.
எப்படியும் நூறு பேரையாவது கொல்வது என்பது இலக்கு. சீட்டு போட்டு ஆனந்த் மனித குண்டாய் மாருவதென முடிவு எடுக்க பட்டது.
அப்பா இல்லாத, அம்மாவையும் இரண்டு அக்காவையும் கொண்ட தன குடும்பத்தை காக்க பலவாறாய் கஷ்டபட்டு கடைசியில் ஆனந்த் கொண்டது தீவிரவாதம். தீவிரவாதம் செய்தே தன குடும்பத்தை காத்து வந்தான். காரியம் முடிந்த பின் அவன் குடும்பத்துக்கும் ஒரு பெரிய தொகை சென்றடைய ஏற்பாடுகள் செய்யபட்டுவிட்டன.
இந்த காரியத்தின் மூலம் குறிபிட்ட அந்த மதத்திற்கு பாடம் புகட்டுவதே இவர்கள் நோக்கம். உயிர்பலி கொடுத்தேனும் தங்கள் மதத்தின் மேண்மையை உணர்த்த செய்யும் முரணான முரட்டுத்தனம் இது. இஷ்டமில்லாமல் தான் ஆனந்த் இந்த கூட்டத்தில் சேர்ந்தான். ஆனால் இன்று அவனும் இரக்கமில்லா, இறுக்கமான மனிதனாகிவிட்டான். காரியத்திற்கு வண்டியில் புறப்பட தயாராகிவிட்டுருந்தான்.
ஒரு அம்பாசடர் கார் வந்து நின்றது.
"போகலாம்" என்றான் பாலு இறங்காமலே. கதவை திறந்து விட்டான்.
திடீர் என எதோ ஒரு உணர்வு கவ்வ மெல்ல அடி எடுத்து வைத்தான் ஆனந்த்.
மறுபடியும் ஏதோ எண்ணம் வலுத்து கவ்வ , அவன் நாசிகள் விரிந்தது. கண்களை மிக சுருக்கி கைகள் நாசி நோக்கி தன்னாலே போக வாய் வரை கைகள் வந்த போதே ஹ ஹி ஹி என்று ஒரு சிறு ராகம் பாடி, "அம்மா" என்று பெரும் தும்மலை தும்மினான்.
சட்டென நெஞ்சுக்குள் விம்மினான். கலங்கினான். காருக்குள் ஏற தயங்கினான்.
அவனது தயக்கம் கண்ட பாலு "என்ன தும்மல்?சகுனம் சரி இல்லையா? ஏதாவது தடங்கல் வந்திடுமோ? எல்லாம் சரியாய் பண்ணி விட்டே தானே?" என்று கேள்விகளை அடுக்கினான்.
பின் அவனே "சரி எல்லாம் நல்ல படியா தான் நடக்கும் . நீ ஏறு " என்றான்.
காருக்குள் ஜடம் போல் ஏறினான்.
அந்த தும்மல் அவனை ரொம்ப பாதித்தது.
தும்மிய போது அவன் உதிர்த்த அம்மா என்னும் பிடிமானம் அவனை உறுத்தியது.
வண்டி நகர அவன் மனதில் அலைகள் ஓடியது.
"அம்மா". என்ன ஒரு அழகான ஜீவன்.
என்னையறியாமல் வரும் தும்மல், அது சிறு நொடிப்பொழுதே ஆகிடினும் அதற்கு கூட ஏன் தாயின் பிடிமானம் தேவை படுகிறது.
ஆனந்த் தன் தாயை பற்றி சிந்திக்கலானான்.
இரண்டு பெண் குழைந்தைகளுக்கு பிறகு, பிறக்கும் முன்பே தந்தையை கொன்று விட்டது என்றும், பிறக்க போவதும் பெட்டையாகிடின் கஷ்டம் என்றும் தன் கருவை கலைக்க சொன்னவர்களை சட்டை செய்யாது என்னை பெற்றெடுத்தவள்.
அம்மாவின் வாதம், ஏன் குழந்தையோ எந்த குழந்தையோ சாவதற்கு என்று பிறப்பதில்லை. அவரவர் பயனுடனே உயிரினம் பிறக்கும் இப்பூமியில்.
அதன் பின் உறவுகள் உதவ மறுத்து,ஊர் விட்டு, எத்தனையோ போராட்டங்களுடனே வளர்த்தாள் மூவரையும். இத்தனை போராட்டங்களிலும் மாறாதது அம்மாவின் கனிவு மனம். அம்மா பார்த்த தொழில் வழி வழியாய் கற்றுக்கொண்ட மருத்துவச்சி தொழில். அம்மாவின் பத்திய மருந்து வாங்கி போய் குணம் அடைந்தவர்கள் ஆனந்தமாய் சொல்வதுண்டு "உங்க கையிலே மந்திர சக்தி இருக்கும்மா. அது தான் எல்லா உயிரையும் காப்பாத்துது. " அம்மாவிடமிருந்து ஒரு புன்னகையே பதிலாய் வரும்.
அம்மா தன்னிடம் பத்திய மருந்து வாங்குவரிடை பேதம் பார்ப்பதில்லை என்றுமே. ஒரு முறை பக்கத்து தெரு வேசி கேட்க பத்தியம் அரைத்து கொடுத்தாள். கோவத்தில் பேசிய என்னிடம் " அவ தொழில் அது. ஏன் தொழில் இது. இந்த உலகில் பிறக்கும் எந்த உயிர்க்கும் வாழும் முறையை தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை உள்ளது. அவரவர் முறைகளுக்கான பயன்களையும் அவரே பெறுவர். எம்முறையில் வாழ்ந்தாலும் பிற உயிர்களை வதைக்கும் உரிமை மட்டும் யாருக்கும் சொந்தமில்லை. அப்பெண்ணுக்கு பத்தியம் செய்யாவிட்டால் அவளை வேதனையில் உழள விட்ட பாவத்தை செய்தவளாவேன். அந்த ஒரு பாவம் போதும் நான் வாழ்நாள் முழுக்க துன்புற்றிருக்க. இதை கூட ஒரு மருத்துவச்சியாக பேச வில்லை. சாதரண அன்புள்ளம் கொண்ட மனுஷியாக தான் பேசுகிறேன். நீயும் யார் மீதும் காழ்ப்புணர்ச்சி கொள்ளாதே. இந்த பூமி தழைக்க தேவை அளவில்லா அன்பு " என்றாள்.
எண்ணங்கள் அலை அலையாய் ஓட, உடம்போ அருவியென வியர்த்திருந்தது ஆனந்திற்கு. மனதிற்குள் ஆயிரம் அம்புகள் தைத்துக் கொண்டிருந்தது. தன்னையறியாமல் "நிறுத்துங்க வண்டியை" என்று அலறினான்.
படக்ட்டதுடன் பக்கத்திலிருந்த பாலு "ஏன்? என்ன ஆச்சு? "என்றான்.
வண்டியும் நின்றது.
"என்னால் முடியாது " என்றான் ஆனந்த்.
"முட்டாள் மாதிரி பேசாதே. வாழ்வின் பயனை அடையும் தருணத்தை அடைந்து கொண்டிருக்கிறாய் நீ. இது என்ன முட்டாள் தனமான முடிவு " என்றான்.
"இல்லை என்னால் முடியவே முடியாது "என்றான்.
கோவத்துடன் பாலு "கடமையுணர்ச்சி இன்றி பேசாதே" என்றான்.
"இல்லை கடமையுணர்ச்சி இருப்பதால் தான் இந்த முடிவு"
"என்ன கடமையுணர்ச்சி ?" என்றான் பாலு.
"கருணையின் வடிவாம் தாயின் மூலம் இம்மண்ணில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் இருக்க வேண்டிய கடமையுணர்ச்சி" என்று கூறி காரிலிரிந்து இறங்கி நடந்தான் ஆனந்த்.
Thursday, May 7, 2009
Listening to Azhagar malai songs.
Every time to unshackle the tiredness of life’s’ monotony and experience the lost innocence via music or any art is bliss. Listening to Azhagar malai songs is one such. The Simple neat tunes, ear friendly orchestrations, great singing, meaningful (and I see a immense personal outburst by raasa ) lyrics, all that experiencing after a long time is quite refreshing. It is clearly raja straight from heart and root. And what bliss it can be? Boundless.
Tuesday, April 21, 2009
Collective Humanism?
I believe we still are a part of the human sect as such which was shocked to see what happened to a Daniel pearl or that unidentified Indonesian or some soldier whose beheading was pictured. But we still are blind, deaf and indifferent to the sufferings of anonymous people. Again I am no supporter to anyone than just humanism. Revolutions are never humanitarian. And only some of them managed to achieve the ends toward humanism. A revolution is dying. Regrets even if there, doesn’t matter any more. All that matters is this. We could only get to the levels of beggars who show off their travails to get a coin or two. These are far worse than them. As said,”peace is an accident. War is in blood”. It seems like these people never met an accident.
Monday, April 20, 2009
innocuous morality....
Elections are a pander to the weak and the meek who strongly vote. For some it is air time presence in unscrupulous debates in insipid news channels. Elections are real business for politicians. And quite a handful of others who still think individuals are still important in a democracy. The fact is Nehruvian socialism practices has by far left this country to be more socialistic than democratic .That the aam aadmi, reservations kinds still constitute important of the electoral issues highlight this. . And the worst effect of that is having made an autocratic family sit at the country’s’ helm. Economy is just a byproduct of the survival of the politicians. Business powerhouses have learned to work around the politicians. And every time both the clans never fail to ask the responsible Indian upon the faces to fancy them. India shining! Tata’s know to make a 1 lakh car and more than that know how not to allow to make electric cars. Ambani’s know how to create companies, merge them, demerge them, Financial engineer them and every time come out with a stupendous new story about India’s exaltation in the global world. They are doing it , no doubt about that. Everyone had made India proud as it seems. But we know the moral digs they have been through for all these. And there is no one stopping them. Everyone accepts Politicians come to people expecting a scapegoat of them for every five years. But what I generally see these days are different kinds but only that they also come to the common man again expecting a scapegoat of them. These are the campaigners I see day in and day out in cities urging people to exercise their right to vote. One can see them educating them by all means, about the importance of voting etc. The motive of their campaign is “If you don’t vote this country won’t change”. Agreed accepted. Appo ithanai naal vote potavanellam kaena payala? Pulling out any statistic shows that voting turnouts have peaked as far as 80 % and yes of course they have been to very lows too. But in all for a highly geographically, culturally fragmented, factual country like us an average efficiency of 50-60% is a sustainable number. But we need to improve by leaps. That must be done by improving the machineries than harping on the individual every time. And to have survived for 60 years through the ordeals of a shambles left by the British is a daunting task. That for you and me is the real success of our democracy. And that has happened by people voting, voting, and voting. So where was the lax? Obviously we always didn’t vote for the right. So I hate a placard with Voting is your right/Duty. We should hold more placards of Vote for the right and that is your duty. And do we have it in us to say who is right? Placards and debates should try to find that too than excessively stressing on just an issue. We lose comprehensiveness in there. Asking the people to go and vote is just asking them to find the answers out of a MCQ of rowdies, scrupulous idiots. That’s what such campaign will maximum achieve. Instead we should make them ask questions. Also the machineries in India aren’t as effective as such to entirely blame the common man for the failures of elections. I have personal experiences of how ineffective the election commission is. They work more on ad hoc basis than on a permanent basis. And they definitely shoulder the major part of the blame for poor voter turnouts. So I know Voting is my duty and perform it. But I am not able to find the right one to vote. Can we sit over a debate, discuss and find one. So I can perform my duty diligently. The media is a dog.
Sunday, March 29, 2009
என்றும் 16
சினிமா பைத்தியம் எப்போதும் உண்டு. சினிமா எடுக்கும் பைத்தியம். அதற்கான கதையை வழக்கம் போல் ஒரு நள்ளிரவில் யோசித்தது. ஒரு வாழ்க்கை பிரயாணத்தை அடிப்படையாக கொண்ட கதை என்பதை தவிர மற்றதெல்லாம் அக்கணம் யோசித்தது மட்டுமே. யாருக்காவது புரிந்தால் படம் எடுக்க கிளம்பலாம். I wrote something brief in english and encapsuled the scenarios in tamil.
A man in search of his identity
தன்னை தானறிய
தடங்களிடை
தேடுவான்
Quest for identification
வானுயர் வேள்விகள்
வளர்த்தேனும்
வந்த பயனறிய
வேண்டுவான்
Man under constant pressure to prove himself
பிறவிதோறும் பிறர்
போற்றிட வேண்டி
பூண்ட வேடமோ
வாழ்க்கை
இதில் நித்தம்
இவன் தொலைத்தது
இவனையன்றோ
need a break
பாவம் ஏதுமில்லை
பயன் தேவையில்லை
பறக்கவே புறப்படுகிறேன்
composing to have left for good
வெட்டுக்கிளியாகிடினும்
வெட்டவிளிதனில் வரையின்றி
வாழ்ந்திட்டலென்ன
No difference of all purpose and no purpose
உலகாள வாழ்வதும்
உலகு இல் வாழ்வதும்
உபத்திரவமே
understanding purity of purpose
ஒரு பூ
பூத்தாயின்
புவிபெறும் புதுவாசம்
real purpose
திருந்திவிட்டேன்
திரும்பிவிட்டேன்
தந்துவிட்டேன்
realtionship
தொடுவானமாய்
தொல்லை தரும்
தூரத் துயர் நீ
revolt
நிச்சயமாய்
நீ தான்
நான்
reality
நதிநீர்
நாற்றமெடுக்கும்
நகர வில்லை என்றால்
realisation
கானல் நீரதை
கனவென்றாலும்
கண்டறிய காதல் வேண்டும்
ranting
புரியாததெல்லாம்
பிதற்றி புனிதனாயிடின்
பிறந்தோம் எதற்கு?
purpose purity oxymoron
பயனின்றி
பயணித்தேன்
பரவசங்களுடனே
journey
சிறு பயனங்களின்
முற்றங்களில் தொடங்கும்
பிறிதொரு பயணம்
life:war not battle
போராட்டமே வாழ்க்கை
உன்னையறிந்தால்
எதிரி அறிவாய்.
ps:title of post is title of movie
A man in search of his identity
தன்னை தானறிய
தடங்களிடை
தேடுவான்
Quest for identification
வானுயர் வேள்விகள்
வளர்த்தேனும்
வந்த பயனறிய
வேண்டுவான்
Man under constant pressure to prove himself
பிறவிதோறும் பிறர்
போற்றிட வேண்டி
பூண்ட வேடமோ
வாழ்க்கை
இதில் நித்தம்
இவன் தொலைத்தது
இவனையன்றோ
need a break
பாவம் ஏதுமில்லை
பயன் தேவையில்லை
பறக்கவே புறப்படுகிறேன்
composing to have left for good
வெட்டுக்கிளியாகிடினும்
வெட்டவிளிதனில் வரையின்றி
வாழ்ந்திட்டலென்ன
No difference of all purpose and no purpose
உலகாள வாழ்வதும்
உலகு இல் வாழ்வதும்
உபத்திரவமே
understanding purity of purpose
ஒரு பூ
பூத்தாயின்
புவிபெறும் புதுவாசம்
real purpose
திருந்திவிட்டேன்
திரும்பிவிட்டேன்
தந்துவிட்டேன்
realtionship
தொடுவானமாய்
தொல்லை தரும்
தூரத் துயர் நீ
revolt
நிச்சயமாய்
நீ தான்
நான்
reality
நதிநீர்
நாற்றமெடுக்கும்
நகர வில்லை என்றால்
realisation
கானல் நீரதை
கனவென்றாலும்
கண்டறிய காதல் வேண்டும்
ranting
புரியாததெல்லாம்
பிதற்றி புனிதனாயிடின்
பிறந்தோம் எதற்கு?
purpose purity oxymoron
பயனின்றி
பயணித்தேன்
பரவசங்களுடனே
journey
சிறு பயனங்களின்
முற்றங்களில் தொடங்கும்
பிறிதொரு பயணம்
life:war not battle
போராட்டமே வாழ்க்கை
உன்னையறிந்தால்
எதிரி அறிவாய்.
ps:title of post is title of movie
Tuesday, March 24, 2009
Dreary nights...
It's not that i haven't had dreary sleepless nights. But what i had a couple of days back was real dreary. I was in the midst of a very very important decision making. And as given i could not arrive at one. And the burning eyes wouldn't budge to sleep at peace. Meandering mind you see. At that point i took my diary and pen and started scribbling at a frantic pace. This i have done some 6 years back when life was equally horrible and uncertain then. The scribblings went on for a solid 30 minutes. And i finally sleep. The scribblings.
let us make a decision
anywhere close to precision
placate the intuition
plod the information
pan the vision
man the mission
can the decision
arrive by another session.
சோறுக்கும் ஊருக்கும்
வாழ்தல் துயர்
நீரின் நிறம்
காரின் புறம்
கவியின் மனம்
நினைத்து நினைத்து
கனத்து கனத்து
எழுத்து எழுத்து
நாவிற்கினி
நாளையே வேலை
நடுவில் யாசி எழுதுகோலை
கண்ணாடி காட்டும்
தன் நாடி அறியா
உருவம்.
புயலில் சிறகு
அடங்கும் பிறகு
மனமே இலகு
கண்டது கேட்டது
மயிர்
தீர விசாரித்தால்
தீர்ந்திடுமோ உயிர்.
தேடுவது யாதென
தெரிந்திடும் நேரம்
தேடல் பொய்க்கும்
தெரிந்தும் அறிந்தும்
புரிந்தும் வியந்தும்
வீழ்ந்தும் எழுந்தும்
தெளிந்தும் பகிர்ந்தும்
வாழ்க்கை
வண்டின் பசி
பூவில் புசி
எந்தன் பசி
தீராத இந்நடுநிசி
தெளிவென்பது
தெளிவாக செய்யாது
தெரிந்துக் கொள்வது.
அயற்சி வந்த மனதில்
உவர்ச்சி எளிதில்
பெயற்சி கொள்ளும்
சுழற்சி முறையில்.
சிதிலமடைந்து விடுகின்றன
சில நேரங்களில்
சிறிதளவும் இருக்கும் சிந்தனை திறன்.
முரண் என்றறிந்தும்
முட்டிப் பார்ப்பதை
மூடமென்பதா?
முயற்சி என்பதா?
i was least bothered about diction and meaning....it was just a catharsis that night.
and did i arrive at a decision. yes. yeah.
let us make a decision
anywhere close to precision
placate the intuition
plod the information
pan the vision
man the mission
can the decision
arrive by another session.
சோறுக்கும் ஊருக்கும்
வாழ்தல் துயர்
நீரின் நிறம்
காரின் புறம்
கவியின் மனம்
நினைத்து நினைத்து
கனத்து கனத்து
எழுத்து எழுத்து
நாவிற்கினி
நாளையே வேலை
நடுவில் யாசி எழுதுகோலை
கண்ணாடி காட்டும்
தன் நாடி அறியா
உருவம்.
புயலில் சிறகு
அடங்கும் பிறகு
மனமே இலகு
கண்டது கேட்டது
மயிர்
தீர விசாரித்தால்
தீர்ந்திடுமோ உயிர்.
தேடுவது யாதென
தெரிந்திடும் நேரம்
தேடல் பொய்க்கும்
தெரிந்தும் அறிந்தும்
புரிந்தும் வியந்தும்
வீழ்ந்தும் எழுந்தும்
தெளிந்தும் பகிர்ந்தும்
வாழ்க்கை
வண்டின் பசி
பூவில் புசி
எந்தன் பசி
தீராத இந்நடுநிசி
தெளிவென்பது
தெளிவாக செய்யாது
தெரிந்துக் கொள்வது.
அயற்சி வந்த மனதில்
உவர்ச்சி எளிதில்
பெயற்சி கொள்ளும்
சுழற்சி முறையில்.
சிதிலமடைந்து விடுகின்றன
சில நேரங்களில்
சிறிதளவும் இருக்கும் சிந்தனை திறன்.
முரண் என்றறிந்தும்
முட்டிப் பார்ப்பதை
மூடமென்பதா?
முயற்சி என்பதா?
i was least bothered about diction and meaning....it was just a catharsis that night.
and did i arrive at a decision. yes. yeah.
Sunday, March 22, 2009
Po Po poyikitae iru. Mayirae pochu.
Lalit modi is a big joke. A blatant plagiarist, who shamelessly flaunts himself as the new scion of cricket every time. Also when cricket is more discussed in business channels, it is no more about the sport.Cricket in India is definitely a religion with legends like sachin, kapil dev and a host of others being respected as god. A Lalit modi can't change anything about that.Now finally it's been decided that IPL will be played outside India. Po Po poyikitae iru. Mayirae pochu.
on further news of comparisons of India with Pakistan vis a vis security situations as done by BJP and the other kind of modis are entirely unwarranted. A narendra modi method doesn't work always. And India is not Gujarat everywhere. The best thing for the country is to get every resource concentrated on conducting a free and fair election.
on further news of comparisons of India with Pakistan vis a vis security situations as done by BJP and the other kind of modis are entirely unwarranted. A narendra modi method doesn't work always. And India is not Gujarat everywhere. The best thing for the country is to get every resource concentrated on conducting a free and fair election.
Wednesday, March 18, 2009
Motivation Mannangatti......
Motivation for me is always redundant. parents to pals everyone has tried and failed. It's just that you know a work or you don't. If i know i do it my way. If i don't know i will learn and then do it my way. And i hate schadenfreude disguised and given as motivational peps. No, no one dares to do that too me. Just happened to read this book "Secrets of the Millionaire Mind" (which was yet another self help book that are arrayed in bookshops) as per a good friends' suggestion or even more insistence. The first three lines are for evincing the fact that i read the book more on insistence than suggestion. Bad reason howsoever, but good for reading. Reading is reading. And this book is just a bit more than a rajeshkumar novels' size. A perfect read for a days' travel. The book is nothing but an advertisement printed in book format for a larger program. So i did finish the book for the heck of finishing it. But took just one emphatic thought out of it. It was a kind of though you can't say you had had it sub conscious. That was " Working to win is different from working to not to lose" .Point taken and a worthy on for the time spent on the book.
Tuesday, March 10, 2009
ஞானி...சாநி......
தமிழ்நாட்டில் குடி தண்ணீர் முதல் கலவரங்கள் வரையிலான அனைத்துப் பிரச்சினையும் தீரும் நேரம் அனைவருக்கும் சந்தோசம் தரும் காலம். ஒருவரை தவிர. ஞானி. ஏனென்றால் அப்பொழுது அவருக்கு குறை கூற எதுவும் இராது. என்னுடைய பயம் எல்லாம் அப்படி ஒரு காலம் வரவே போவதில்லை என்பது தான். தமிழோடு சிறு தொடுதளிலேனும் இருக்க வேண்டி அவ்வப்போது படிக்க முனைவது ஆனந்த விகடன் மற்றும் சில தமிழ் பத்திரிகைகளை. ஒரு கட்டத்தில் தவறாது இருந்த பழக்கம் நாளடைவில் நலிந்து போனது உண்மையே. அதற்கு முழு பொருப்புடையன் நானே. உண்மை தமிழை தேடாது குப்பை தொட்டியில் கிளறி கொண்டிருந்தேன். இன்றளவும் முழுமையாக திருந்திவிட வில்லை. அவ்வகையில் ஒரு மாற்றமாய் திகழ்ந்தன சில தமிழ் வலைப்பூக்கள். அதில் ஒன்று இந்த சாநி யினுடையது. கருத்துக்கள் ஒவ்வதிருப்பினும் நான் தேடும் தமிழ் அங்கே இருப்பதன் பொருட்டு அவ்வலைப்பூக்களை தொடர்ந்தேன் . ஞானி யை ஆ.வி யில் தொடர்ந்து வாசித்தது கூட அதனடிப்படையிலே தான். ஆனால் ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் இவர்களை மிகுந்த கருத்து வேறுப்பாட்டினால் புறக்கணிக்க செய்தேன். ஆனால் அண்மையில் அவர்கள் நான் தீவிரம் காட்ட முயலும் இருவேறு visayangaL பற்றி எழுதியதை படிக்க வேண்டியதாயிற்று. ஏனெனில் தீவிரமாய் இருப்பின் தேடுதல் நிறைய இருக்க வேண்டியாகிறது. அதனால் எட்டுத்திக்கும் அவைகள் பற்றி எழும் பல்வேறு செய்திகளை படிக்க வேண்டியிருக்கிறது. எனினும் அவற்றையெல்லாமே ஊடகங்களுக்கான எனது ஐயப்பார்வையுடனே எதிர்கொள்வேன்.
அதில் ஒன்று இளையராஜா. சமீபத்தில் வந்த நான் கடவுள், ரஹ்மானுக்கான் ஆஸ்கார் என இருவேறு களங்களில் அதிகம் விவாதிக்கப்பட்டவர். இன்னும் சொல்ல போனால் எப்பொழுதுமே அதிகமாய் விவாதிக்கப்படும் விசயங்களில் ஒன்று இளையராஜா. ரஹ்மானுக்கு ஆஸ்கார் கிடைத்தது ஒரு பரவச நிகழ்வு என்பது எள்ளளவும் ஐயமில்லை. ஒரு இந்தியன் ஆஸ்கார் விருது பெறுவது என்பது ஒரு அமானுஷ்ய செயல் அல்ல என நிரூபித்தார் அவர். இன்னும் சொல்ல போனால் ஆஸ்கர் பற்றிய மாயயை உடைத்தெரிந்துள்ளார் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். இனி நம் கலைஞர்கள் அதை ஒரு தொடுவான இலக்காக கருதி அதை அடைய எத்தனித்து அதிமேதாவி படங்களை எடுக்காமல் நல்ல படங்களை எடுக்க முயற்சி செய்வார்கள். ஆனால் இந்த அதிமேதவிகளோ இந்த சூழ்நிலையை இளையராஜா என்ற தனி மனிதன் மீது வன்மம் வீச உபயோகப்படுத்தியுள்ளனர் தங்களின் எழுத்துக்கள் மூலம். சாநி முதலில் அவரது நான் கடவுள் இசையை மட்டுமே விமர்சித்தார். அதை கூட நான் தனி நபர் இகழ்வாகவே கருதுகிறேன். ஒருவர் கலை மீது வைக்கப்படும் கேணத்தனமான கடும் விமர்சனம் அக்கலைஞர் மீதான் வன்மத்தின் மூலமே வரும். அரசியலில் அதை பரவலாக பார்க்கலாம். அங்கே எழும் விமரிசனங்கள் எல்லாமே தனி மனிதன் சார்ந்தவையே. அது போல் சாநி நான் கடவுளின் இசை கரகாட்டக்காரன் தரத்திற்கு இருப்பதாகவும், அதுவே ஒரு உலக தரமான ஒரு படத்தை தரம் தாழ்த்தியுள்ளது என்கிறார். இந்த விமரிசனத்தில் கடும் முரண் ஒன்றுள்ளது. அவர் இப்படத்தின் இயக்குனரை, அவரது கருத்துக்களை சிலாகித்து எழுதியுள்ளார். இசை மட்டும் இவர் எடுத்துக்காட்டும் சில பிற இசை நிகழ்வுகளை போலிருந்திருந்தால் இது ஒரு உலகத்தரமான படமாய் அமைந்திருக்கும் என்று உளறுகிறார். இவர் சிலாகித்த உலகத்தரமான படம் கொடுக்க வல்ல இயக்குனரே இளையராஜா தான் தன் படைப்பை முழுமை அடைய செய்வதாய் கூறி அதில் அதிமித நம்பிக்கையும் உள்ளவர். ஆனால் நம்ம சாநி சொல்வதோ இயக்குனரின் ஆதாரம் அர்த்தமற்றது எனினும் படைப்பு சிறந்தது என்கிறார். மற்றொன்று அவர் குறிப்பிடும் கரகாட்டக்காரன் தரம். அப்படி ஒரு தரமே கிடையாது. தரமானது தரமற்றது என்று இரு பிரிவினை மட்டுமே உளளது. அந்த வகையில் கரகாட்டக்காரன் பட இசை அந்த படத்திற்கு அமைந்த மிகப்பெரிய தரக்கூடுதல் ஆகும் . இங்கே ஒரு துணை விசயம். கரகாட்டக்காரன் இசையை பொறுத்த வரைக்கும் மாங்குயிலே மற்றும் அந்த நகைச்சுவை கோர்ப்பு இசையையும் தாண்டி சிறந்தது அப்படத்தில் வரும் பாட்டாலே புத்தி சொன்னார் என்னும் அருமையான பாடல். இது வரை அதை முழுமையாக அனுபவித்திருக்க மாட்டீர். தயவு கூர்ந்து ஒரு அமைதி சூழலில் அதை கேட்டுப்பாருங்கள். ஆக சாநி வைக்கும் தரம் சார்ந்த வாதமும் குப்பையே. காழ்ப்புணர்வுடையவே. அவர் மேலும் காசி போன்ற ஒரு அசாதரண சூழலுக்கும் அவரால் ரொமான்டிக்காக தான் இசை தர முடிகிறது என்கிறார். நான் எல்லாம் சரியாக இயங்கும் ஒரு வாலிபன். அப்படத்தை பார்க்கும் போது எனக்கு எழுந்து சல்சா ஆட்டமோ, இல்லை கனவுக் காதலியை அங்கே அழைத்து சென்று ஆசை முத்தமிட வேண்டும் என்றோ தோன்றவில்லை. அவ்விசையை தனியாக கேட்கும் பொது கூட அவ்வண்ணம் தோன்றவில்லை.மற்றும் பிச்சை பாத்திரம் பாட்டு அம்பானிகள் அருள் வேண்டி பாடுவது போலுள்ளது என்றும் பிச்சைக்காரர்கள் நிலையினின்று பாடுவது போலில்லை என்கிறார். இங்கே எடுக்கப்படுவது அருட்பிச்சை. இளையராஜா ஒரு நடுநிசியில் தூக்கமற்று எழுந்து இயற்றிய பாடல் என்கிறார் அதனை. அங்கே அக்கணம் அவர் எடுத்தது அருட்பிச்சை. அந்த அருட்பிச்சை ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒவ்வொரு வகையாய் பெற முயற்சி செய்வதுண்டு. அந்த பிச்சைக்கு இலக்கு ஒரு சிறு பொருளாசை முதற் முக்தி அடைமை வரை பல வகைப்படும். ஆக அங்கே பிச்சைக்கு பாத்திரமேந்தி நிற்பதே உண்மை. பாத்திரத்தின் தரம் பிச்சை இடுபவன் திறம்போருட்டு பகுத்தறிய முடிவது ஆகும். மற்றபடி அம்பானியும் இல்லாதவனும் பிச்சை புகின் ஒரே தரத்தில் தான் செய்ய வேண்டும். அப்படி அமைந்த பாடல் அது. கொஞ்சம் கூட புரிதல் இல்லாமல் எழுதவில்லை அவர். வன்மம் கண்களை ,காதுகளை மறைக்கின்றன.
ஞானி இளையராஜா விற்கு அடக்கம் பத்தாது என்கிறார். தலைக்கணம் உடையவர் என்கிறார். உதாரணமாக வெட்கமில்லாமல் பாடலாசிரியர்களிடம் வேண்டி தன்னை துதிபாடும் பாடல்களை இயற்றிக்கொண்டார். அவர் எடுத்துக்காட்டுவது அக்னி நட்சத்திரம் படத்தில் வரும் ராஜா பாட்டு. அவரிடம் இரண்டு கேள்வி. அந்த பாடல் உங்களுக்கு பிடித்திருந்ததா? அந்த படத்தில் அந்த பாட்டு நிறைவாய் இருந்ததா? இவிரு விசயம் பற்றி எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் எங்கு வேண்டுமானாலும் விவாதிக்கலாம். அது வரை நீங்கள் எழுப்பும் எந்த ஒரு விவரமும் அபத்தமே. இவரது திருவாசக விமரிசனம் தனிக்கதை. அதை மற்றுமொரு களத்தில் விவாதிப்போம்.
இவ்விரு மேதாவிகள் தொட்டேழுதி என்னை சலனமடைய செய்த மற்றொரு விசயம் இலங்கை பிரச்சனை. இவர்கள் இல்லாவிட்டாலும் அது பற்றி எழுத தான் வேண்டும். நான் சில விசயங்களை பற்றி, எழுதுவதால் என்ன ஆகிவிட போகிறது என்று எண்ணி எழுதாமல் விட்டுவிடுவது உண்டு. ஆனால் இந்த ஞானி சாநி போன்றோர் எழுதும் அட்டுழியங்கள் தாங்க முடியாமற் எழுதினேன்.
அதில் ஒன்று இளையராஜா. சமீபத்தில் வந்த நான் கடவுள், ரஹ்மானுக்கான் ஆஸ்கார் என இருவேறு களங்களில் அதிகம் விவாதிக்கப்பட்டவர். இன்னும் சொல்ல போனால் எப்பொழுதுமே அதிகமாய் விவாதிக்கப்படும் விசயங்களில் ஒன்று இளையராஜா. ரஹ்மானுக்கு ஆஸ்கார் கிடைத்தது ஒரு பரவச நிகழ்வு என்பது எள்ளளவும் ஐயமில்லை. ஒரு இந்தியன் ஆஸ்கார் விருது பெறுவது என்பது ஒரு அமானுஷ்ய செயல் அல்ல என நிரூபித்தார் அவர். இன்னும் சொல்ல போனால் ஆஸ்கர் பற்றிய மாயயை உடைத்தெரிந்துள்ளார் என்று தான் சொல்ல வேண்டும். இனி நம் கலைஞர்கள் அதை ஒரு தொடுவான இலக்காக கருதி அதை அடைய எத்தனித்து அதிமேதாவி படங்களை எடுக்காமல் நல்ல படங்களை எடுக்க முயற்சி செய்வார்கள். ஆனால் இந்த அதிமேதவிகளோ இந்த சூழ்நிலையை இளையராஜா என்ற தனி மனிதன் மீது வன்மம் வீச உபயோகப்படுத்தியுள்ளனர் தங்களின் எழுத்துக்கள் மூலம். சாநி முதலில் அவரது நான் கடவுள் இசையை மட்டுமே விமர்சித்தார். அதை கூட நான் தனி நபர் இகழ்வாகவே கருதுகிறேன். ஒருவர் கலை மீது வைக்கப்படும் கேணத்தனமான கடும் விமர்சனம் அக்கலைஞர் மீதான் வன்மத்தின் மூலமே வரும். அரசியலில் அதை பரவலாக பார்க்கலாம். அங்கே எழும் விமரிசனங்கள் எல்லாமே தனி மனிதன் சார்ந்தவையே. அது போல் சாநி நான் கடவுளின் இசை கரகாட்டக்காரன் தரத்திற்கு இருப்பதாகவும், அதுவே ஒரு உலக தரமான ஒரு படத்தை தரம் தாழ்த்தியுள்ளது என்கிறார். இந்த விமரிசனத்தில் கடும் முரண் ஒன்றுள்ளது. அவர் இப்படத்தின் இயக்குனரை, அவரது கருத்துக்களை சிலாகித்து எழுதியுள்ளார். இசை மட்டும் இவர் எடுத்துக்காட்டும் சில பிற இசை நிகழ்வுகளை போலிருந்திருந்தால் இது ஒரு உலகத்தரமான படமாய் அமைந்திருக்கும் என்று உளறுகிறார். இவர் சிலாகித்த உலகத்தரமான படம் கொடுக்க வல்ல இயக்குனரே இளையராஜா தான் தன் படைப்பை முழுமை அடைய செய்வதாய் கூறி அதில் அதிமித நம்பிக்கையும் உள்ளவர். ஆனால் நம்ம சாநி சொல்வதோ இயக்குனரின் ஆதாரம் அர்த்தமற்றது எனினும் படைப்பு சிறந்தது என்கிறார். மற்றொன்று அவர் குறிப்பிடும் கரகாட்டக்காரன் தரம். அப்படி ஒரு தரமே கிடையாது. தரமானது தரமற்றது என்று இரு பிரிவினை மட்டுமே உளளது. அந்த வகையில் கரகாட்டக்காரன் பட இசை அந்த படத்திற்கு அமைந்த மிகப்பெரிய தரக்கூடுதல் ஆகும் . இங்கே ஒரு துணை விசயம். கரகாட்டக்காரன் இசையை பொறுத்த வரைக்கும் மாங்குயிலே மற்றும் அந்த நகைச்சுவை கோர்ப்பு இசையையும் தாண்டி சிறந்தது அப்படத்தில் வரும் பாட்டாலே புத்தி சொன்னார் என்னும் அருமையான பாடல். இது வரை அதை முழுமையாக அனுபவித்திருக்க மாட்டீர். தயவு கூர்ந்து ஒரு அமைதி சூழலில் அதை கேட்டுப்பாருங்கள். ஆக சாநி வைக்கும் தரம் சார்ந்த வாதமும் குப்பையே. காழ்ப்புணர்வுடையவே. அவர் மேலும் காசி போன்ற ஒரு அசாதரண சூழலுக்கும் அவரால் ரொமான்டிக்காக தான் இசை தர முடிகிறது என்கிறார். நான் எல்லாம் சரியாக இயங்கும் ஒரு வாலிபன். அப்படத்தை பார்க்கும் போது எனக்கு எழுந்து சல்சா ஆட்டமோ, இல்லை கனவுக் காதலியை அங்கே அழைத்து சென்று ஆசை முத்தமிட வேண்டும் என்றோ தோன்றவில்லை. அவ்விசையை தனியாக கேட்கும் பொது கூட அவ்வண்ணம் தோன்றவில்லை.மற்றும் பிச்சை பாத்திரம் பாட்டு அம்பானிகள் அருள் வேண்டி பாடுவது போலுள்ளது என்றும் பிச்சைக்காரர்கள் நிலையினின்று பாடுவது போலில்லை என்கிறார். இங்கே எடுக்கப்படுவது அருட்பிச்சை. இளையராஜா ஒரு நடுநிசியில் தூக்கமற்று எழுந்து இயற்றிய பாடல் என்கிறார் அதனை. அங்கே அக்கணம் அவர் எடுத்தது அருட்பிச்சை. அந்த அருட்பிச்சை ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒவ்வொரு வகையாய் பெற முயற்சி செய்வதுண்டு. அந்த பிச்சைக்கு இலக்கு ஒரு சிறு பொருளாசை முதற் முக்தி அடைமை வரை பல வகைப்படும். ஆக அங்கே பிச்சைக்கு பாத்திரமேந்தி நிற்பதே உண்மை. பாத்திரத்தின் தரம் பிச்சை இடுபவன் திறம்போருட்டு பகுத்தறிய முடிவது ஆகும். மற்றபடி அம்பானியும் இல்லாதவனும் பிச்சை புகின் ஒரே தரத்தில் தான் செய்ய வேண்டும். அப்படி அமைந்த பாடல் அது. கொஞ்சம் கூட புரிதல் இல்லாமல் எழுதவில்லை அவர். வன்மம் கண்களை ,காதுகளை மறைக்கின்றன.
ஞானி இளையராஜா விற்கு அடக்கம் பத்தாது என்கிறார். தலைக்கணம் உடையவர் என்கிறார். உதாரணமாக வெட்கமில்லாமல் பாடலாசிரியர்களிடம் வேண்டி தன்னை துதிபாடும் பாடல்களை இயற்றிக்கொண்டார். அவர் எடுத்துக்காட்டுவது அக்னி நட்சத்திரம் படத்தில் வரும் ராஜா பாட்டு. அவரிடம் இரண்டு கேள்வி. அந்த பாடல் உங்களுக்கு பிடித்திருந்ததா? அந்த படத்தில் அந்த பாட்டு நிறைவாய் இருந்ததா? இவிரு விசயம் பற்றி எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் எங்கு வேண்டுமானாலும் விவாதிக்கலாம். அது வரை நீங்கள் எழுப்பும் எந்த ஒரு விவரமும் அபத்தமே. இவரது திருவாசக விமரிசனம் தனிக்கதை. அதை மற்றுமொரு களத்தில் விவாதிப்போம்.
இவ்விரு மேதாவிகள் தொட்டேழுதி என்னை சலனமடைய செய்த மற்றொரு விசயம் இலங்கை பிரச்சனை. இவர்கள் இல்லாவிட்டாலும் அது பற்றி எழுத தான் வேண்டும். நான் சில விசயங்களை பற்றி, எழுதுவதால் என்ன ஆகிவிட போகிறது என்று எண்ணி எழுதாமல் விட்டுவிடுவது உண்டு. ஆனால் இந்த ஞானி சாநி போன்றோர் எழுதும் அட்டுழியங்கள் தாங்க முடியாமற் எழுதினேன்.
Saturday, March 7, 2009
அகர முதல ......
அகர முதல என்று எளிதில் ஆரம்பித்து எத்தனையோ விஷயங்கள் பற்றி எழுதிட ஆசை. இங்கு எல்லோரும் எல்லாம் பற்றியும் எழுதுகிறார்கள். ஒருவன் ஒரு விஷயம் பற்றிய உண்மைகளை அறிந்திட பெருந்தடையாக இருப்பது இன்றைய ஊடகங்கள். ஒரு சின்னஞ்சிரியனாய் சரோஜ் நாராயண் சுவாமி வாசித்த செய்திகளில் காட்டிய ஆர்வம் இப்போது கொள்ள முடிவதில்லை. தமிழ் ஊடகங்களில் நடுநிலைமை என்பது அறவே அற்று அராஜகங்களின் ஆணிவேர்கலாய் திகழ்கின்றன. குறிப்பாக தொலைக்காட்சி ஊடகங்கள். அவை ஒவ்வொன்றும் சர்வாதிக போக்குடன் செயல்படுகின்றன. ஒரு சிறிய சினிமா வரிசை நிகழ்ச்சியில் கூட அப்பட்டமாய் அநியாய அரசியல் கலக்கும் வல்லமை பெற்றவர்கள் இவர்கள். ஒரு ஒன்றுக்குமே ஆகாத விசயத்தில் கூட அரசியல் புகுத்தும் இவர்கள் சட்டக் கல்லூரி மோதல், வழக்கறிஞர் காவல்துறை கலவரம் போன்ற விவகாரங்களில் அள்ளி தெளிக்கும் அரசியல் அட்சரங்களில் உண்மைகள் வெகுவாக மறைந்துவிடுகின்றன. ஆங்கில ஊடகங்கள் இதனினும் கொடியவைகள். அவைகள் பிற நாட்டினரின் கைப்பாவைகள் என்று கூட சில நேரங்கில் தோன்றுவதுண்டு. ஒரு உதாரணம். NDTV இல் ஒரு நாள் "ஜனாதிபதி உரை ஆற்றுவார்" என்றொரு செய்தி இடு காண நேர்ந்தது. அன்றைய தினம் குடியரசு தினமும் அல்ல. பொறுத்திருந்து பார்த்தால் பாக்கிஸ்தானின் ஜனாதிபதி அவர் நாட்டு மக்களுக்கு உரை ஆற்றிக்கோண்டிருக்கிறார். என்ன ஒரு தேவுடியாத்தனம். ஊடகங்கள் பணம் போடும் முதலாளிகளின் சர்வாதிகார கூடாரங்கள். இவர்கள் கொடுங்கோல் ஆட்சி புரிபவரினும் கொடியர்.இன்று வலைப்பதிவர்கள் பலரும் கூட அவ்வண்ணமே. இந்த நாட்டின் இன்றைய மிக முக்கிய பிணிகளில் ஒன்றாய் ஊடகங்கள் இருப்பது தான் உண்மை அவலம்.
Saturday, February 21, 2009
Raasaiyya...
As a comment on this post. It's been quite sometime i have been trying to write on this subject. First in first that this ain't any debatable subject. It is anything sort of anyones' need to decimate all delusions to deduce the damn reality. However damning it may be. Slumdog was no way near to my definitions of a decent movie. It is a colossal nonsense. But i am enjoying all the attention it's garnering. The reason being just A.R.Rahman. I will feel happy for him all time and at all levels. But he will never have the place that raasaiyya occupies in my heart.This amidst the fact that i have enjoyed both rahman and IR, though not equally. Because it will all just be unjust if anyone claims that he has enjoyed all of IR. Is that anything wrong? Does that mean any fanaticism at all? It is not about being fanatic. Because in fanaticism it's either you are or you aren't. But this is not about fanaticism. To put all my thoughts to simple words, given a choice to carry a song and just a song only to the death bed i would definitely carry an raasaiyya. And if Rahman lost that i have no explanation and don't care to do either.
Wednesday, February 18, 2009
pulighaL....palighaL....pazhighaL...
Was reading this
Every time i read such thing the greatness of sujatha strikes me. Sujatha would have just written the whole piece in two words "Puligal pathungughindrana". This writer laments over too many philosophical stuff. But as indicated by the writer of vested interests existing among supporters of tamil eezham, so much is true that vested interest are working among the supporters of sri lanka in this issue.The truth is struggle of a community is entirely lost in this entire scenario. And LTTE is not a community. Will write more.
Every time i read such thing the greatness of sujatha strikes me. Sujatha would have just written the whole piece in two words "Puligal pathungughindrana". This writer laments over too many philosophical stuff. But as indicated by the writer of vested interests existing among supporters of tamil eezham, so much is true that vested interest are working among the supporters of sri lanka in this issue.The truth is struggle of a community is entirely lost in this entire scenario. And LTTE is not a community. Will write more.
Revisiting Kadavul.
Revisiting Kadavul.
Revisiting Naan Kadavul was like any ordinary bhakthan sauntering into a temple of his faith given every chance. But only that I knew that there is kadavul’s blessing for sure and am just there to accept and adore it. What were all inexplicable in the first visit got a bit unraveled this time. Naan Kadavul kind of movies asks you to deviate a little bit from your perfunctory movie watching. Add to this the wait and hype (though these tantamount to nothing as mentioned in previous post, still we get affected) and we miss out too many sheer magic in the first viewing. This is I first experienced with Sivaji. Every successive time I saw it I liked it more. And Sivaji was just another mega masala movie. On this ground revisiting NK, a typical bala movie of getting disturbed by the first view was a revelation. I made sure that I get to hear the title bhajan. I felt that is god. That music is god. The technicalities of the movie are simply spellbinding. Raasaiyya yet again proves he is the complete authority on taking movies to their desired level with his music. What music for Thandavan’s introduction. It might be max a piece for 15-20 seconds. Or even less. But it conveys the amperage of the abominable act that guy will unleash in the whole movie. Genius. The haunting violin interlude of kannil paarvai when the camera pans over the beggars’ underworld conveys the right emotion of helplessness of people on either side. Even the discontinuity and patchy last scenes seemed corrected in this viewing. May be that is a reinforcement error. On the whole a heartwarming experience it was. And this is a movie straight from heart unlike the one actually advertised as such. Bala definitely has raised the benchmark for good cinema. And Tamil industry will ever be the pioneer in such evolutions. Yes bala is great. We are great. I am great. Naan Kadavul.
Revisiting Naan Kadavul was like any ordinary bhakthan sauntering into a temple of his faith given every chance. But only that I knew that there is kadavul’s blessing for sure and am just there to accept and adore it. What were all inexplicable in the first visit got a bit unraveled this time. Naan Kadavul kind of movies asks you to deviate a little bit from your perfunctory movie watching. Add to this the wait and hype (though these tantamount to nothing as mentioned in previous post, still we get affected) and we miss out too many sheer magic in the first viewing. This is I first experienced with Sivaji. Every successive time I saw it I liked it more. And Sivaji was just another mega masala movie. On this ground revisiting NK, a typical bala movie of getting disturbed by the first view was a revelation. I made sure that I get to hear the title bhajan. I felt that is god. That music is god. The technicalities of the movie are simply spellbinding. Raasaiyya yet again proves he is the complete authority on taking movies to their desired level with his music. What music for Thandavan’s introduction. It might be max a piece for 15-20 seconds. Or even less. But it conveys the amperage of the abominable act that guy will unleash in the whole movie. Genius. The haunting violin interlude of kannil paarvai when the camera pans over the beggars’ underworld conveys the right emotion of helplessness of people on either side. Even the discontinuity and patchy last scenes seemed corrected in this viewing. May be that is a reinforcement error. On the whole a heartwarming experience it was. And this is a movie straight from heart unlike the one actually advertised as such. Bala definitely has raised the benchmark for good cinema. And Tamil industry will ever be the pioneer in such evolutions. Yes bala is great. We are great. I am great. Naan Kadavul.
Tuesday, February 10, 2009
Can't have no Hope at all..........
Coming out of Naan Kadavul was an experience inexplicable, unfelt with any other movie. Yes, the movie for some reasons was not completely satisfying. But there was definite feeling of having left in the lurch. Quite honestly the first question that stomped was that, if the movie stands to justify all the wait and hype? But that question was shattered instantly as all those wait and hype are just fictitious, to the extent at least to influence the maker of the film. Bala, one of the few recent directors to have created a very much exclusively identifiable style of film making could be an interesting case of sorts here. Did bala train his camera with the idea of making a loathsome product? Or was he indulging in an irreverent act of cinematic catharsis? In any case getting answers to such questions are quite subjective and a tad difficult too. Four days after seeing the movie I realize I am possessed by the movie.
The world as such is engrossed with much malevolence. Infidels, assuming or projecting themselves to be much more than what they are, are making the world a lot less safe place to thrive. And as have been said in as many instances a situation like can’t have hope at all is the final defeat of a human being. You can relate this more to the plight of a hostage at the gunpoint of a terrorist or to a petty fight with a street thug. In either case when you lose the steam to stand up on your legs all you can do is expect a lending hand to support you in some form. Like the hostage at gunpoint expecting a flying commando to swash in out of air and knock down the terrorist. Or bystanders in the street fight come behind your cause. I for myself have so many times expected a clairvoyance to utter the ways to clear the mess I often created in the name of living. As a last resort of hope human beings look for a miraculous lending hand. And Bala here depicts the world whose only ever hope is the lending hand. We all accept beggars as part of our lives. We do have intelligence to discuss various theories about the industry kinds operated, the mafia types operated in the begging world. In all these, though having recognized, we haven’t enough emphasized the fact that these beggars too will have all emotions as we have. Heck, the problem is that we didn’t acknowledge that completely with nears and dears only. That is where bala trains his camera. Bala never canoodles his viewer. He depicts raw images right from his first movie. And bala for eternity comes out with a masterpiece to that effect.
Yes I am deliberately avoiding the Arya aghori line of the movie. Arya lives detached from the movie. And that to me is the greatest success of the character as that was what he intended to do. To feature an aghori who will anytime look detached from anything. If not for censorship I firmly believe that arya’s role would have been more complete. That rested, the quintessence of the movie, a take on the beggar world controlled by a local thug is riveting and refuses to leave your mind. Never in recent times have is seen people laughing and clapping incessantly in a movie. The movie do dulls at times, more in the initial stages. But once you get to view the sorry figures of differently abled people who are forced to begging you squirm initially with a feel of uneasiness. May be that is a kind of pity we feel quite often for any beggar. But once the beggars prove to you that they have accepted this way of life, even if it was no way their mistake to have such a life dawned on them, is when we start reveling their lives. They have their share of joy, sorrow, fight, sarcasm (heck this on themselves (sample: yov, nee ennaiya? pichaikaaran kitayae pichai eduthkitirukka), that lovely too). இடுக்கன் வருங்கால் நகுக படிச்சிருக்கோம். முயன்று கூட பார்த்திருப்போம்.அதையே வாழ்க்கையாய் கொண்டவர்களை பார்த்து பொறாமை படுவதோ? Especially, that small handicapped boy who quips with perfect timing better than any star comedian who hog these days. And when they think they are already in the deep pits of life, life descends even uglier face on them. And they have more turbulence in an already listless life. Which leads to, what for me was the high point of the movie. Yes the high point of the movie is delivered not by Arya or Pooja and that to you is Bala. And by this time you root for the beggars, to god to descend and cleanse all their sorrows and cleanse thyself. And what happen thereafter are just commercial dictated norms, yet shot with much intensity. Save the climax. I need to watch it again to comment any further on that infectious scene. But bet you have not seen such an infectious scene in recent times.
Bala, the director shines precious in various instances in the movie. I simply love his choice of old movie songs. And the way he uses them is near perfect. Having, created a blind girl in pooja’s character he makes her sing all yester year melodies. A blind good voiced protagonist isn’t something new to us. But by not making a new song on Pooja and making her sing all golden melodies, Bala emphasizes that the character is blind and bounded just by abilities to reproduce songs rather than produce them. What a sea of change for all along having heard sangeetha jaathi mullai? And that scene where a supporting character in an inebriated mood craves to show off his love for his fellas, how true is that? I know how important an inebriated mind is to depict your real feeling. And when an unintentional scene of a side character is shown practicing to harm himself you don’t read much. Cut and in a follow up scene we see him unmoved and inexpressive when the policeman whacks him with all strength. What minute details? And there are many more glorious moments to cherish in this willpossesyou masterpiece.
I know I have not talked about dialogues (they are so scarce and so powerful), music (you need any explanation), acting all those stuff. But for the first time I am indulged in so called understanding the layers of a movie. So I will try to write more on them with consecutive viewings.
PS: The title of the post is one of my most revered lines from a movie called cinderella man. Another interesting movie that is.
The world as such is engrossed with much malevolence. Infidels, assuming or projecting themselves to be much more than what they are, are making the world a lot less safe place to thrive. And as have been said in as many instances a situation like can’t have hope at all is the final defeat of a human being. You can relate this more to the plight of a hostage at the gunpoint of a terrorist or to a petty fight with a street thug. In either case when you lose the steam to stand up on your legs all you can do is expect a lending hand to support you in some form. Like the hostage at gunpoint expecting a flying commando to swash in out of air and knock down the terrorist. Or bystanders in the street fight come behind your cause. I for myself have so many times expected a clairvoyance to utter the ways to clear the mess I often created in the name of living. As a last resort of hope human beings look for a miraculous lending hand. And Bala here depicts the world whose only ever hope is the lending hand. We all accept beggars as part of our lives. We do have intelligence to discuss various theories about the industry kinds operated, the mafia types operated in the begging world. In all these, though having recognized, we haven’t enough emphasized the fact that these beggars too will have all emotions as we have. Heck, the problem is that we didn’t acknowledge that completely with nears and dears only. That is where bala trains his camera. Bala never canoodles his viewer. He depicts raw images right from his first movie. And bala for eternity comes out with a masterpiece to that effect.
Yes I am deliberately avoiding the Arya aghori line of the movie. Arya lives detached from the movie. And that to me is the greatest success of the character as that was what he intended to do. To feature an aghori who will anytime look detached from anything. If not for censorship I firmly believe that arya’s role would have been more complete. That rested, the quintessence of the movie, a take on the beggar world controlled by a local thug is riveting and refuses to leave your mind. Never in recent times have is seen people laughing and clapping incessantly in a movie. The movie do dulls at times, more in the initial stages. But once you get to view the sorry figures of differently abled people who are forced to begging you squirm initially with a feel of uneasiness. May be that is a kind of pity we feel quite often for any beggar. But once the beggars prove to you that they have accepted this way of life, even if it was no way their mistake to have such a life dawned on them, is when we start reveling their lives. They have their share of joy, sorrow, fight, sarcasm (heck this on themselves (sample: yov, nee ennaiya? pichaikaaran kitayae pichai eduthkitirukka), that lovely too). இடுக்கன் வருங்கால் நகுக படிச்சிருக்கோம். முயன்று கூட பார்த்திருப்போம்.அதையே வாழ்க்கையாய் கொண்டவர்களை பார்த்து பொறாமை படுவதோ? Especially, that small handicapped boy who quips with perfect timing better than any star comedian who hog these days. And when they think they are already in the deep pits of life, life descends even uglier face on them. And they have more turbulence in an already listless life. Which leads to, what for me was the high point of the movie. Yes the high point of the movie is delivered not by Arya or Pooja and that to you is Bala. And by this time you root for the beggars, to god to descend and cleanse all their sorrows and cleanse thyself. And what happen thereafter are just commercial dictated norms, yet shot with much intensity. Save the climax. I need to watch it again to comment any further on that infectious scene. But bet you have not seen such an infectious scene in recent times.
Bala, the director shines precious in various instances in the movie. I simply love his choice of old movie songs. And the way he uses them is near perfect. Having, created a blind girl in pooja’s character he makes her sing all yester year melodies. A blind good voiced protagonist isn’t something new to us. But by not making a new song on Pooja and making her sing all golden melodies, Bala emphasizes that the character is blind and bounded just by abilities to reproduce songs rather than produce them. What a sea of change for all along having heard sangeetha jaathi mullai? And that scene where a supporting character in an inebriated mood craves to show off his love for his fellas, how true is that? I know how important an inebriated mind is to depict your real feeling. And when an unintentional scene of a side character is shown practicing to harm himself you don’t read much. Cut and in a follow up scene we see him unmoved and inexpressive when the policeman whacks him with all strength. What minute details? And there are many more glorious moments to cherish in this willpossesyou masterpiece.
I know I have not talked about dialogues (they are so scarce and so powerful), music (you need any explanation), acting all those stuff. But for the first time I am indulged in so called understanding the layers of a movie. So I will try to write more on them with consecutive viewings.
PS: The title of the post is one of my most revered lines from a movie called cinderella man. Another interesting movie that is.
Tuesday, February 3, 2009
trumpet the snippet
Life at times throws moments, flimsy though, that make you look life with a different perspective. On such moments of perception denigrates does little damage. That’s the fillip to make any kind of move. And so doth the chance to make your all glorious move. Think.
Saturday, January 31, 2009
Dairy Kurippughal
At the end of this scribbling (A combination of prose and poetry) i have signed off thus, Economics Class,25/10/2005.
And yes inspiration for this was a beautiful girl in my MBA class.
காதலால் கசிந்துருகி
கடமை மறக்கும் கயவனல்லன்
காமம் கண்மறைக்க
காட்டாறாய் மாறும் இளைஞனல்லன்
காதல் காமம் இவ்விரண்டையுமே
கவிபாடி கண்டு உண்டு
களியுறு கவிபெறு தலைவன்
நான்.
மனமது கணமாய் தோன்றும் சில நேரங்களில். இப்பொழுதெல்லாம் பல நேரங்களில்.அப்பொழுதெல்லாம் பேனா எடுத்து பிதற்ற தோன்றும். சோம்பேறியாய் வெட்டியாய் கழிப்பேன் பல நாட்களை. பிறிதொரு நாளில் அப்பேனாவை எடுத்து பிதற்ற இயாலாததாய் கிறுக்கல்கள் தொடங்கும். அங்கணம் தலை முதல் கால் வரை கவி புரண்டு ஓடுவதெல்லாம் காதலதை பற்றியே.இப்படியே காதலை பற்றி கிறுக்கி கொண்டிருக்கிறென் என வேறு உணர்வு கூற முயன்றால் அவ்வளவு புலன்மிகு கவிதைகள் முளைக்க மறுக்கின்றன். மறு கணமே மனம் காதல் தீயில் கறுக வார்த்தைகள் உண்மையாய் வந்து வீழ்கின்றன.எழுதுகிறேன்.அது காதலாகவே வருகிறது.
காணும் போதிலெலாம்
காந்தமாய் கவர்கிறாள்
கண்ணிற் கழகாய் வந்து
கனா கோடி கொடுக்கிறாள்
கவிபாடி துதிக்கா தூண்டுகிறாள்
காளைக்கும் தெரியும் நிச்சயம்
கிடைப்பதில்லை அவள்தனள்
கண்ணியமாய் அவன் கரையும் வரை.
கண்ணாமூச்சி வாழ்க்கை!
And yes inspiration for this was a beautiful girl in my MBA class.
காதலால் கசிந்துருகி
கடமை மறக்கும் கயவனல்லன்
காமம் கண்மறைக்க
காட்டாறாய் மாறும் இளைஞனல்லன்
காதல் காமம் இவ்விரண்டையுமே
கவிபாடி கண்டு உண்டு
களியுறு கவிபெறு தலைவன்
நான்.
மனமது கணமாய் தோன்றும் சில நேரங்களில். இப்பொழுதெல்லாம் பல நேரங்களில்.அப்பொழுதெல்லாம் பேனா எடுத்து பிதற்ற தோன்றும். சோம்பேறியாய் வெட்டியாய் கழிப்பேன் பல நாட்களை. பிறிதொரு நாளில் அப்பேனாவை எடுத்து பிதற்ற இயாலாததாய் கிறுக்கல்கள் தொடங்கும். அங்கணம் தலை முதல் கால் வரை கவி புரண்டு ஓடுவதெல்லாம் காதலதை பற்றியே.இப்படியே காதலை பற்றி கிறுக்கி கொண்டிருக்கிறென் என வேறு உணர்வு கூற முயன்றால் அவ்வளவு புலன்மிகு கவிதைகள் முளைக்க மறுக்கின்றன். மறு கணமே மனம் காதல் தீயில் கறுக வார்த்தைகள் உண்மையாய் வந்து வீழ்கின்றன.எழுதுகிறேன்.அது காதலாகவே வருகிறது.
காணும் போதிலெலாம்
காந்தமாய் கவர்கிறாள்
கண்ணிற் கழகாய் வந்து
கனா கோடி கொடுக்கிறாள்
கவிபாடி துதிக்கா தூண்டுகிறாள்
காளைக்கும் தெரியும் நிச்சயம்
கிடைப்பதில்லை அவள்தனள்
கண்ணியமாய் அவன் கரையும் வரை.
கண்ணாமூச்சி வாழ்க்கை!
Dairy kuriipugal....
I consider this to be the heights of my writing then. There was this somewhere i came across
Like
The Deserts
Miss The
Rain
And i just couldn't handle the kind of emotion stuffed into these simple sentence. And i still remember taking this as a premise i started constructing words around this emotion. But finally truth struck me that i also had to pack some heavy emotions in simple word. And thus cam
வான்மழை வேண்டி
நானாக நானிருந்தும்
நாணமுடை நங்கையை
நாடுவதென்பது
வறண்ட பாலைவனமும்
வான்மழையை வேண்டுவதென்பதாம்.
Like
The Deserts
Miss The
Rain
And i just couldn't handle the kind of emotion stuffed into these simple sentence. And i still remember taking this as a premise i started constructing words around this emotion. But finally truth struck me that i also had to pack some heavy emotions in simple word. And thus cam
வான்மழை வேண்டி
நானாக நானிருந்தும்
நாணமுடை நங்கையை
நாடுவதென்பது
வறண்ட பாலைவனமும்
வான்மழையை வேண்டுவதென்பதாம்.
Dairy Kurippughal....
பார்வையாலே பாவையெவளையும் படிய வைக்கும் பாங்கு தனக்குண்டெணும் ஏற்றமிக்க எண்ணம் கொண்ட நண்பன் Lingesh. அவனுடனான ஓர் பயண அனுபத்திலிருந்து. (2003 new year trip chennai to vizag)..
பார்வை ஒன்றே போதுமா?
பெண்ணொருத்தி கண்ணசைத்தாள்
பார்வையாலே யாழிசைத்தாள்
விழியாலே வாவென்றாள்
விண்மீன் போல் ஜொலித்தாள்
ஆண்கள் சன்னமாய் செய்யும் பாவம்
அவர்தம் கொள்ளும் சல்லாபம்
சின்னதாய் நான் சிரித்திட
சந்திரனாய் அதையவள் திருப்பிட
பார்வையாலே பாலமிட்டோம்
சிரிப்பாலே சிருங்காரம் செய்தோம்
பார்வை பாலத்தில் காதல் கணைகளின் நெருக்கடி
எல்லாம் உன் பார்வை மூட்டிய நெருப்படி
குற்றங்கள் செய்ததெல்லாமுன் பொறுப்படி
கொஞ்சம் தவறினாலும்
உலகம் எனக்கு தருமே செருப்படி
வேண்டாமடி கள்ளி விளையாட்டு
காதலெனும் மாயப்பேயை நீயோட்டு
பார்வக் காதலெல்லாம் வெத்துவேட்டு.
பார்வை ஒன்றே போதுமா?
பெண்ணொருத்தி கண்ணசைத்தாள்
பார்வையாலே யாழிசைத்தாள்
விழியாலே வாவென்றாள்
விண்மீன் போல் ஜொலித்தாள்
ஆண்கள் சன்னமாய் செய்யும் பாவம்
அவர்தம் கொள்ளும் சல்லாபம்
சின்னதாய் நான் சிரித்திட
சந்திரனாய் அதையவள் திருப்பிட
பார்வையாலே பாலமிட்டோம்
சிரிப்பாலே சிருங்காரம் செய்தோம்
பார்வை பாலத்தில் காதல் கணைகளின் நெருக்கடி
எல்லாம் உன் பார்வை மூட்டிய நெருப்படி
குற்றங்கள் செய்ததெல்லாமுன் பொறுப்படி
கொஞ்சம் தவறினாலும்
உலகம் எனக்கு தருமே செருப்படி
வேண்டாமடி கள்ளி விளையாட்டு
காதலெனும் மாயப்பேயை நீயோட்டு
பார்வக் காதலெல்லாம் வெத்துவேட்டு.
Dairy Kurippughal...
Yes, i want to revive this section which i had abandoned. I am firm in getting back to writing or that scribbling practice. But for now from my scribblings of UG days....
கடவுள் வாழ்த்து.....
நண்பர்களுடன் நித்தம் தம்
மதியடிக்கடி மங்கி மது நாடும் மனது
மெல்ல ஓட்ட அறியாத வண்டியிலே
ஊர் சுற்றிட நிறைய நேரம்
கடமைகளை தள்ளிப்போடும் தைரியம்
காதலை வெறுப்பதாய் மாயை
நல்லதை மட்டுமே பேச தெரியாத நாவை
அடக்கிட விரும்பாதோர் குணம்
வார்த்தைகளை பிதற்றி கவிதையென
உரைக்கும் கர்வம்
இவற்றுடனே நான் முன்னேறிட
வழிவகுப்பாய் பராபரமே.
கடவுள் வாழ்த்து.....
நண்பர்களுடன் நித்தம் தம்
மதியடிக்கடி மங்கி மது நாடும் மனது
மெல்ல ஓட்ட அறியாத வண்டியிலே
ஊர் சுற்றிட நிறைய நேரம்
கடமைகளை தள்ளிப்போடும் தைரியம்
காதலை வெறுப்பதாய் மாயை
நல்லதை மட்டுமே பேச தெரியாத நாவை
அடக்கிட விரும்பாதோர் குணம்
வார்த்தைகளை பிதற்றி கவிதையென
உரைக்கும் கர்வம்
இவற்றுடனே நான் முன்னேறிட
வழிவகுப்பாய் பராபரமே.
Slumdog...
Is there an end to human stupidity? Am still confused what is so great about this movie to have all the hoopla around it. At no Level can any decent viewer accept the mockery in terms of characters shifting their languages, leave alone slang, at so ease. What is the point in telling the story of a place and it's people without it's language. Accepted there is a novelty in the basic plot. A contest where questions get answered by the way of life of the protagonist. But very soon into the movie we get to know they are gonna come with some stupid connection to each question. By the time you don't bother to bother about the question or its' choices or how will the protagonist answer. And in showing of slums, we have seen it better in our own selvaraghavan. A Danny Boyle can never show what a true Indian slum is. You go excess about a story, about its' characters, about its premises and it gets on to your nerves beyond a point. I felt Rahmans'( or more so shivamanis') presence in precisely 3 scenes. If at all there is something to carry from this movie, a musician who was nurtured, upheaved by tamilians is getting all right recognitions. Wait!Recognitions correct, but right? Am not sure. And also every indian knows this is not Rahmans' best.
Wednesday, January 28, 2009
NO I DIDN'T PASS...
hmm friends, wellwishers i did flunk the exam.
nothing to cringe about. Life will go on.
and btw slumdog millionaire was a crap moview. So that was double whammy for me today.
nothing to cringe about. Life will go on.
and btw slumdog millionaire was a crap moview. So that was double whammy for me today.
This too will PASS....
It is 6:30 PM IST
My CFA level 1 will be released @ 7:30P.M. IST.
I am going to watch slumdog millionaire move. And the show starts @ 7:35 P.M. IST.
Pristine result day lumps in stomach. But slumdog beckons for the moment.
This evening too will PASS.
My CFA level 1 will be released @ 7:30P.M. IST.
I am going to watch slumdog millionaire move. And the show starts @ 7:35 P.M. IST.
Pristine result day lumps in stomach. But slumdog beckons for the moment.
This evening too will PASS.
Sunday, January 25, 2009
On a sunday Lazy Afternoon
After a thai ammavasai sambhar special lunch and failed attempts at keeping yourself intereted in TV,music,books one is pushed to blogging. Ennatha ezhutha nu thaan therleh. yes about TV mokkai.
Mokkai 1:Veerappa moily in some bloody news channel rubbishes for a minute a reporters' question about speculations of replacing manmoham singh and emphasizes his points by a strong ending statement like "Hence Your question is irrelevant".So an irrelevant question that will be of no use just took away one minute of myslef, veerappa moilys' and that true :-) journalist.
Mokkai 2: Haasini paesum padam. Suhasini reviews Villu and slumdog millionaire. To give here reviews in a nutshell i wanted to like villu and hate slumdog.
Mokkai 3: Unakkagha yellam unakkagha. Movie on some channel.karthik was a decent actor and sundar c. was a decent director. aaaana ipppo?
Mokkai 4: Mobile rings. Call from a delhi number. Attending the call inspite of knowing it to be a marketing call. A lsy on the other end markets vehemently in hindi about some club membership. i say "sorry mujhi hindi nahi aatha" and cut the call.
Mokkai 5: Villu song.some I love you song. equivalent of pokiris' "nee mutham ondru thanthal" minus the decent music, charming choreography of that song. Vijay nayanthara yellam song kulla saerthiyae kedayathu.
Mokkai 6:kalaignar tv top ten movies. No.1 Villu. Rowdyism.
Mokkai 7:i keep toggling between some 25 channels. And there is this channel which plays only padikkathavan trailer.
Mokkai 8: sun news channel. sujatha krishnamoorthy is not showing up today.
Mokkai 9: TV switched off. What next? Again switch on.
Mokkai 10: TV wins. It pushes me to do some other mokkai. Athaan intha blogging mokkai.
Mokkai 1:Veerappa moily in some bloody news channel rubbishes for a minute a reporters' question about speculations of replacing manmoham singh and emphasizes his points by a strong ending statement like "Hence Your question is irrelevant".So an irrelevant question that will be of no use just took away one minute of myslef, veerappa moilys' and that true :-) journalist.
Mokkai 2: Haasini paesum padam. Suhasini reviews Villu and slumdog millionaire. To give here reviews in a nutshell i wanted to like villu and hate slumdog.
Mokkai 3: Unakkagha yellam unakkagha. Movie on some channel.karthik was a decent actor and sundar c. was a decent director. aaaana ipppo?
Mokkai 4: Mobile rings. Call from a delhi number. Attending the call inspite of knowing it to be a marketing call. A lsy on the other end markets vehemently in hindi about some club membership. i say "sorry mujhi hindi nahi aatha" and cut the call.
Mokkai 5: Villu song.some I love you song. equivalent of pokiris' "nee mutham ondru thanthal" minus the decent music, charming choreography of that song. Vijay nayanthara yellam song kulla saerthiyae kedayathu.
Mokkai 6:kalaignar tv top ten movies. No.1 Villu. Rowdyism.
Mokkai 7:i keep toggling between some 25 channels. And there is this channel which plays only padikkathavan trailer.
Mokkai 8: sun news channel. sujatha krishnamoorthy is not showing up today.
Mokkai 9: TV switched off. What next? Again switch on.
Mokkai 10: TV wins. It pushes me to do some other mokkai. Athaan intha blogging mokkai.
Friday, January 9, 2009
puthiya thahtuvam 1000000001....
The frustration caused by ones' own mediocrity is endless.-eppovo engavo padichathu......
Wednesday, January 7, 2009
NAAN KADAVUL
Ithu padam alla Nijam. What is this ME thing that should make me a mean, average, great or even much more to others. Is this ME the one I love myself stuff or I am loved by everyone stuff. The former looks formidably easy and the latter is tough and one that everyone strives for. You believe in this I will request to help yourself by not bothering to read further. There is a definitive cycle to life one that is more biologically driven. And any other attribute I can add to my life is by this ME. I say my life is Mechanical, I am mechanical and not the ME. Not a wrong thing at all to be monotonously mechanical. After all, animals do survive. Don’t they? So I dissect this ME to add more meaning to life. Who demanded more meaning don’t ask me? May be you can ask the ME. And that ME is a set of beliefs, non-beliefs, emotions, demands, expectations, etc. And this ME gets into tussle so often, with itself most of the times and with others at times. And if you are game come and attack the ME and not me. This isn’t any post disaster cry. Life is really devilish at times. And people at the most behave like animals. Behaving animal if is part of ME then unleash it. So there is total chaos and nonsense. Rake the ME. He is the one after all with you any time and every time. I am so comfortable with ME. I know I live life in cycles which I have to break every time to lead a journey to satisfy that ME. And I take criticism, accolades, bashes, bouquets on behalf of the ME. I have no regrets. I have very acceptable standards for a contingent life. But that isn’t what ME craves for and I shall strive to thrive that journey. And I do care for a whole lot along the journey. But not the same with the ME. All that the ME knows is I will find ME. And anything should confront me the ME will pound it.
On a seperate note Naan Kadaavul songs are pure emotions. Pitchai paathiram song.......
On a seperate note Naan Kadaavul songs are pure emotions. Pitchai paathiram song.......
Thursday, January 1, 2009
Raasaiya
New year bashes are becoming more cutomary. They are just another opportunity for a grand party. It used to be regular orchestra during school days. Almost whole of the cooling year. Then really loved those days of 4 people on a bike, rashing ,shouting,wishing everyone en route Marina beach. College Duds (that was not a spelling mistake) u see.Yesterday was a very very customary party , a small one though at home with friends. Sun music airs suddenly Ilamai idho idho song. Palov effect. Yea New year arrived. And you start dancing immediately. and that reaction with everyone present there. Rasaiya..eiyya ,only u possible. True to lyrics Ilamai was there and will be there for ever in the song. Now all i wish another 100 generations get the pleasure of dancing for this song on a new year celebration.
Subscribe to:
Posts (Atom)